Home telemedicine is one of the innovative solutions in health care sector. Home telemedicine is a way of providing care, monitoring, and health education to patients in their homes through the use of telecommunication and information technologies. The aim of this study is to analyze the home telemedicine systems used in Australian health care sector and to discuss prospects for the wider introduction of home telehealth solutions to the Polish health care system. This work is based on the literature review.Australian home telemedicine solutions – remote telemonitoring, teleconsultations and personal medical alert devices – are used to improve chronic diseases control, conduct examinations and support the elderly citizens to live healthy and independent lives in their own houses for as long as possible. These applications are largely financed by the government, and although their further development is related to different problems and limitations (lack of infrastructure, lack of funds, ethical issues), they are highly cost-effective and beneficial, both for the patients (easier and faster access to care, increase of safety, quality of life improvement, reduction of costs, time saving) and their caregivers (relief, possibility of fast intervention) and providers (work optimization, faster diagnosis and exchange of information, decrease of transportation costs, time saving, reduce the number of avoidable hospitalizations). Home telecare and telemedicine systems are also one of priorities of the computerization process of the health care sector in Poland. However, nowadays there are just a few commercial or pilot programs of telemedicine. The problem of further development of new solutions to the polish health care sector is the lack of transparent policies and legal norms, lack of infrastructure, inadequate support from the Polish government in the financing and implementation of mobile services. Health professionals have reported little interest in innovative technologies and telemedicine solutions. The important thing is also to increase public awareness of telemedicine and its benefits.

Jednym z wielu innowacyjnych rozwiązań teleinformatycznych w ochronie zdrowia jest teleopieka domowa. Teleopieka domowa to udzielanie świadczeń zdrowotnych pacjentom pozostającym w domach w sposób zdalny, za pomocą narzędzi informatyki i telekomunikacji. Celem niniejszej pracy jest analiza wykorzystania systemów teleopieki domowej na przykładzie systemów telemedycznych funkcjonujących w ramach ochrony zdrowia w Australii oraz omówienie perspektyw szerszego wprowadzenia rozwiązań teleopieki do polskiego systemu opieki zdrowotnej. Niniejsza praca powstała w oparciu o przegląd i analizę materiałów źródłowych – opracowań, materiałów konferencyjnych, raportów rządowych i artykułów naukowych, dotyczących zagadnień telemedycyny i teleopieki domowej. Australijskie rozwiązania teleopieki – systemy telemonitoringu, telekonsultacji i alarmów osobistych – znajdują zastosowanie w wielu stanach chorobowych oraz procesach wspierania osób starszych, niesamodzielnych i samotnych. Aplikacje te są w znacznej części finansowane przez rząd i choć ich dalszy rozwój jest związany z pewnymi problemami i ograniczeniami (braki infrastruktury i funduszy, konieczność szkoleń, nierozstrzygnięte kwestie etyczne), charakteryzują się one wysoką efektywnością kosztową i przynoszą wiele korzyści, zarówno dla pacjenta (łatwiejszy i szybszy dostęp do opieki, wzrost poziomu bezpieczeństwa, poprawa jakości życia, redukcja czasu oczekiwania), jak i jego opiekunów (przede wszystkim odciążenie, ale i możliwość szybszej interwencji) oraz świadczeniodawców (optymalizacja pracy, szybsza diagnoza i wymiana informacji, spadek kosztów transportu, oszczędność czasu, zmniejszenie liczby hospitalizacji możliwych do uniknięcia). Aplikacje teleopieki i telemedycyny są również jednym z priorytetów procesu informatyzacji sektora ochrony zdrowia w Polsce, jednakże obecnie mają one charakter jedynie komercyjnych lub pilotażowych rozwiązań. Problemem jest brak przejrzystych polityk i norm prawnych, brak niezbędnej infrastruktury oraz niedostateczne wsparcie ze strony polskiego rządu w kwestii finansowania i wdrażania teleusług; zwraca się również uwagę na niechęć pracowników służby zdrowia do innowacyjnych technologii i zmiany charakteru udzielania świadczeń zdrowotnych, oraz niską świadomość społeczeństwa w zakresie telemedycyny.