Family burden in disorders of development

Zaburzenia rozwojowe, takie jak autyzm dziecięcy, zespół Aspergera, upośledzenie umysłowe, mózgowe porażenie dziecięce, wydają się nieść znacznie większe emocjonalne brzemię dla bliskich niż jakiekolwiek inne zaburzenia, wymagające specjalnej opieki rodziców. Choroba o określonym początku daje nadzieje na to, że się zakończy. I zdarza się, iż przemija. W wypadku zaburzeń rozwoju dochodzi do bolesnego rozstania nie z osobą realną, ale potencjalną, obecną w marzeniach o dziecku. Wydaje się jednak, że faza żałoby po idealnym dziecku utraconym pozwala dostrzec dziecko realne, z jego ograniczeniami ale też potencjałem relacji i rozwoju. Pozwala na spokojne towarzyszenie jego odmienności. Paradoksalnie owo pozorne zaniechanie nieść może w sobie potencjał ważnej zmiany. W artykule poruszone zostały takie, dotyczące rodziców dzieci z zaburzeniami w rozwoju zagadnienia, jak: uczucia towarzyszące rodzicom w trakcie stawianiu diagnozy, podejmowane przez nich strategie zaprzeczania diagnozie, triangulacja dziecka w relację rodzicielską, trudności w procesie ko-separacji i ko-indywiduacji, egzystencjalny wymiar cierpienia dla bliskich, trudności rozwojowe rodzeństwa.