Znaczenie australijskiej pomocy zagranicznej dla wzrostu gospodarczego państw Melanezji

Praca ma na celu weryfikację następującej hipotezy: australijska pomoc zagraniczna nie jest skoncentrowana na czynnikach hamujących wzrost gospodarczy państw Melanezji. Na początku praca po krótce przedstawia region Melanezji oraz tworzenie australijskiej polityki zagranicznej. Następnie przywołane zostają badania państw Melanezji opieracjące się na diagnostyce wzrostu, które wskażą najważniejsze bariery. Dla poszczególnych krajów są to: Fidżi - nierozwinięta infrastruktura, niski poziom kapitału ludzkiego, ryzyko w skali mikro, ryzyko w skali makro; Papua Nowa Gwinea - nierozwinięta infrastruktura, niski poziom kapitału ludzkiego, ryzyko w skali mikro; Wyspy Salomona - nierozwinięta infrastruktura, niski poziom kapitału ludzkiego, ryzyko w skali mikro, ryzyko w skali makro; Vanuatu - nierozwinięta infrastruktura, niski poziom kapitału ludzkiego, ryzyko w skali mikro. W ostatnim rozdziale praca porównuje cele australijskiej pomocy zagranicznej w latach 2006-2014 z barierami wzrostu by zweryfikować czy środki wydawane są we właściwych miejscach. Hipoteza wydaje się nieprawdziwa, gdyż w Papui Nowej Gwinei, Wyspach Salomona oraz Vanuatu cele pomocy zagranicznej odzwierciedlają bariery. W przypadku Fidżi, infrasturktura oraz sądownictwo nie otrzymywały pomocy po zamachu stanu z 2006 roku. Jednak przed tym wydarzeniem, cele odnosiły się do wszystkich barier.

The aim of the paper is to test the following hypothesis: Australian foreign aid to Melanesian countries does not focus on areas which constrain their economic growth. A brief introduction to Melanesia and the Australian foreign policy making is offered in the first two chapters. Then, the dissertation uses studies based on the growth diagnostics framework in order the determine the most binding constraints of growth of Melanesian countries - Fiji (bad infrastructure, low human capital, micro risks, macro risks), Papua New Guinea (bad infrastructure, low human capital, micro risks), Solomon Islands (bad infrastructure, low human capital, micro risks, macro risks) and Vanuatu (bad infrastructure, low human capital, micro risks). Finally, the dissertation attempts to determine whether the Australian aid programs' goals for each Melanesian country between 2006 and 2014 were consistent with the constraints of growth. The paper finds that the hypothesis is invalid because in Papua New Guinea, Solomon Islands and Vanuatu, the objectives of Australian ODA were consistent with the constraints. In Fiji, the infrastructure and judiciary received no or little funding from Australia after the 2006 coup. However, before the overthrow, the goals seemed consistent.