Gore cinema as an example of guilty pleasure. How movie violence become a fetish?

W pracy magisterskiej analizie poddano kino gore, ze szczególnym zwróceniem uwagi na fetyszyzację przemocy jaka dokonuje się w wyniku percypowania tego typu filmów. Nadrzędnym celem badania było nie tylko omówienie różnych obliczy tej fascynacji, ale i wykazanie iż jest ona zjawiskiem ciągłym, sięgającym już starożytności, dlatego też błędem jest uważanie jej za efekt brutalizacji mediów współczesnych. Zgodnie z przyjęciem powyższej strategii, pierwszy rozdział zawiera nawiązanie do poglądów Epikura i Arystypa na temat rozkoszy, oraz prezentację historycznych przykładów okrutnej rozrywki, która porywała tłumy. Nawiązując przy tym do kin grindhouse'owskich, zostanie wykazana nić łącząca przeszłość z rodzącym się kinem gore i budzącą się na jego gruncie fetyszyzacją przemocy. W dalszym toku rozważań, zostaje pogłębiana analiza kina gore, w kontekście przyjętego założenia, czyli rodzącej się fascynacji przemocą, zarówno seksualną jak i fizyczną. Rozdział poświęcony seksualności, analizuje nie tylko kwestię płciowości w kinie gore, oraz sposób portretowania scen seksu w tego typu kinie, ale również zawiera przegląd historyczny obrazów cielesności w kinematografii od początków jej istnienia do początku lat 70, kiedy to horror cielesny zaistniał. Analiza przemocy w oparciu o ten podgatunek zaowocowała przybliżeniem takich wątków jak: nurt nazisploitation (w kontekście powiązania kina gore z historią) czy nurt snuff movies(jako przykład na realizm filmowej przemocy). Zostały one podsumowane filozoficznymi rozważaniami na temat fascynacji złem, w oparciu o konkretne przykłady literackie. Wątkiem zamykającym badania nad kierunkiem fetyszyzacji przemocy w oparciu o kino gore, jest jej humorystyczny wydźwięk. Powołanie się na dwa przykłady, tj. wczesną twórczość Petera Jacksona (filmy Zły Smak, Przedstawiamy Feeblesów, oraz Martwica Mózgu) oraz nurt slasherów postmodernistycznych, a także odniesienie ich do psychologicznych rozważań na temat natury humoru, ma dowieść, iż sposobem detronizowania powagi, oraz fetyszyzacji przemocy, jest pokazanie jej w krzywym zwierciadle. Humorystycznie pokazana przemoc, pozbawia ją pierwotnego, negatywnego znaczenia.

The thesis analyzed the gore cinema, with particular attention to fetishization of violence which takes place as a result of perceiving this type of movies. The primary objective of the study was not only to discuss various calculates the fascination, but also demonstrate that it is a continuous phenomenon, already reaching antiquity, which is why it is a mistake to regard it as the effect of coarsening the media today.In accordance with the adoption of this strategy, the first chapter contains a reference to the views of Epicurus and Aristippus about pleasure, and the presentation of historical examples of cruel entertainment that gripped the crowds. Referring at the cinemas grindhouse'owskich will be shown thread linking the past with the nascent cinema gore and waking up on his ground fetishization of violence.In the further course of the deliberations will be in-depth analysis of gore cinema, in the context of the assumption, that the nascent fascination with violence, both sexual and physical. The chapter on sexuality, examines not only the issue of sexuality in cinema gore, and a way of portraying sex scenes in this type of cinema, but also provides an overview of historical images of corporeality in cinematography from the beginning of its existence to the early 70s, when the body horror existed.Analysis of violence on the basis of this subgenre has resulted in an approximation of topics such as: nazisploitation cinema (in the context of the relationship among history and gore cinema) or snuff movies (as an example to the realism of film violence). They are summarized philosophical considerations about the fascination with evil, based on concrete examples of literature.Closing theme of research over the direction of the fetishization of violence on the basis of gore cinema is its humorous overtones. The reference to two examples, p.e, the early work of Peter Jackson (Bad Taste, Meet the Feebles, and Brain Dead) and subgenre of postmodern slashers, and relating them to the psychological considerations on the nature of humor, has demonstrated that way destroying the seriousness, and fetishization of violence, is to show it in a distorting mirror. Humorously illustrated violence, deprives it of the original negative meaning.