Th1 and Th17 cells in multiple sclerosis pathogenesis

Stwardnienie rozsiane (ang. multiple sclerosis, MS) jest chorobą autoimmunologiczną, która jest częstym powodem niepełnosprawności u młodych ludzi. Podczas jej przebiegu, dochodzi do nacieku autoreaktywnych limfocytów pomocniczych (limfocyty Th, ang. T helper cell) do ośrodkowego układu nerwowego (OUN, ang. central nervous system, CNS). Nagromadzenie limfocytów Th, generuje ogniska zapalne, gdzie dochodzi do demielinizacji i degradacji aksonów komórek nerwowych. Zjawisko to może przebiegać w różnoraki sposób, w zależności od rodzaju MS na jaki pacjent choruje. Stwierdza się, że etiopatogeneza choroby jest połączeniem czynników genetycznych i środowiskowych, które prowadzą do powstania autoagresywnych limfocytów Th. Badania prowadzone nad MS wykazały, że w OUN w miejscach objętych zapaleniem oraz w płynie mózgowo-rdzeniowym pacjentów chorujących na MS dochodzi do nagromadzenia limfocytów Th: Th1 oraz Th17. Na skutek ich wzmożonejpolaryzacji i nacieku do OUN, po przekroczeniu bariery krew-mózg (ang. blood-brain barier, BBB), autoreaktywne Th1 i Th17 wytwarzają chemokiny i cytokiny prozapalne,które pobudzają reakcję zapalną w obrębie OUN. Prowadzi to m.in do aktywacjimikrogleju, a w przypadku czynników wydzielanych przez limfocyty Th17, również astrocytów. U pacjentów zauważono wzrost poziomu chemokin i cytokin prozapalnych, produkowanych właśnie przez Th1 i Th17. Ich obecność nasila przebieg choroby. Jednakże, niepoznana do tej pory dokładna etiopatogeneza choroby, nie pozwala na znalezienie skutecznej terapii, która przywracałaby pacjenta do zdrowia, poprzez regresję niepełnosprawności czy wycofanie zmian w obrębie OUN. Obecnie, w leczeniu MS stosuje się terapie modyfikujące jego przebieg (ang. disease-modifying therapies, DMT), które mają na celu zahamowanie przebiegu choroby. Póki co, terapie skierowane na działanie limfocytów Th1 i/lub Th17 wydają się najbardziej satysfakcjonujące ze względu na ich efektywność. Niestety, ich niepożądane efekty uboczne zmuszają badaczy do generowania nowych metod terapeutycznych.

Multiple sclerosis (MS) is an autoimmune disease that is the most common cause of disability in young people. During its course, an infiltration of autoreactive T helper cells (Th cells) into the central nervous system (CNS) occurs. The accumulation of Th cells generates inflammatory foci, where demyelination and axonal degradation of nerve cells take place. This phenomenon can happen in different ways, depending on the type of MS. It is concluded that the etiopathogenesis of the disease is a combination of genetic and environmental factors, that lead to the formation of autoagresive Th cells. Studies conducted on MS, have shown that in the inflamed areas of CNS and in the cerebrospinal fluid of MS patients, there is an accumulation of Th cells: Th1 and Th17. Increased polarisation and infiltration of Th1/Th17 cells into the CNS, after crossing the bloodbrain barrier (BBB) induces an inflammatory response, which activates microglia and, in the case of Th17-secreted factors, also astrocytes. An increase in the level of chemokines and pro-inflammatory cytokines produced by Th1 and Th17 has been observed in MS patients. Their presence stimulates the course of the disease. As, the exact etiopathogenesis of the disease is not known yet, it does not allow to find an effective therapy that would restore the patient to health, through the regression of disability or withdrawal of changes in the CNS. Currently, disease-modifying therapies (DMTs) are used in the treatment of MS, which aim to inhibit the course of the disease. So far, therapies targeting Th1 and Th17 cells seem to be the most satisfactory due to their effectiveness. Unfortunately, their adverse effects have to force researchers to generate new therapeutic approaches.