Idea Ja transcendentalnego pojawiła się w koncepcji Husserla w 1913 roku w pierwszym tomie Idei. Było ona efektem poszukiwań przez Husserla transcendentalnej podstawy pewności, pozwalającej odeprzeć wszelkie argumenty sceptyków i relatywistów. Krokiem w tym celu była redukcja fenomenologiczna odsłaniająca obszar bytu, który nie może podlegać wątpieniu: czystą świadomość i znajdują wewnątrz niej Ja transcendentalne. Idea czystego Ja poddana została krytyce przez Sartre w tekście Transcendencja ego. Sartre uważał, że jest to idea niepotrzebna i szkodliwa. Jest ona niepotrzebna, gdyż czyste Ja jest zbędne jako czynnik jednoczący świadomość i moment indywidualizujący ją. Jest szkodliwa, gdyż substancjalizując świadomość, otwierała drogę do idealistycznej interpretacji fenomenologii. Tischner w pracy Ja transcendentalne w filozofii Edmunda Husserla bronił idei Ja transcendentalnego przed zarzutami Sartre’a, przekonując, że stanowi ono niezbędny warunek wewnętrznej jedności strumienia przeżyć. Tischner poddawał idee Husserla znaczącej reinterpretacji, poprzez jej syntezę z myślą Ingardena. Rozdzielił traktowane przez Husserla zamiennie pojęcia Ja transcendentalne i czysty podmiot świadomości. Zdefiniował Ja transcendentalne. Jest ono –według niego-naturą konstytutywną świadomości. Powyższe rozstrzygnięcie przygotowywało grunt pod sformułowaną przez Tischnera w pracach późniejszych idee Ja aksjologicznego.