Sound as a document. Eugeniusz Rudnik's archive.

Eugeniusz Rudnik jest postacią szczególną dla polskiej muzyki elektroakustycznej. Jako realizator dźwięku, działający w Studiu Eksperymentalnym Polskiego Radia brał udział w tworzeniu najważniejszych kompozycji awangardowych. W trakcie pracy nad nagraniami realizowanymi w studiu znaczna część materiału była wycinana i poddawana innym modyfikacjom. Te urywki rzeczywistości dźwiękowej, odbiegające od założonej wizji często stawały się zbędnym odpadem i przeznaczone były do zniszczenia. Eugeniusz Rudnik przez lata pracy w studiu magazynował je. Fragmenty utrwalonej w ten sposób przestrzeni akustycznej, zmontowane i przekształcone, są podstawowym elementem utworów poddanych analizie w mojej pracy. Wykorzystywane przez Rudnika materiały to obiekty wyrzucone poza system. Wszelkiego rodzaju zakłócenia/zaburzenia, obsesyjnie zapętlane i przetwarzane, w ramach jego prac zyskują ogromną wartość. To swoiste archiwum dźwięków odrzuconych jest ciekawym polem badań nad dźwiękiem, nasuwającym wiele pytań. Czym one są? Skąd potrzeba archiwizowania i wyznaczania nowego miejsca niepotrzebnym fragmentom taśm? Wreszcie, czym dźwięki te są dla współczesnego odbiorcy? Co uruchamiają? Do jakiego czasu i przestrzeni należą? Jakie niebezpieczeństwa rodzą? Wykorzystując pojęcia m.in archiwum (Jacques Derrida), plądrofonii (Chris Cutler), obiektu dźwiękowego i akuzmatycznego słuchania (Pierre Schaeffer) podejmuję w mojej pracy próbę odpowiedzi na wyżej postawione pytania. Ponadto staram się również zbadać fenomen utworów Rudnika oraz ich potencjał dokumentalny.

Eugeniusz Rudnik is an exceptional figure for Polish electroacoustic music. As a sound engineer in Polish Radio Experimental Studio, he was working on the most important avant-garde music compositions. During the time of his practice in radio, a lot of tape fragments were cut and subjected to modifications. These pieces of sound material discharged in the post-production process were becoming unnecessary waste and were destined for destruction. Eugeniusz Rudnik was storing them. These processed and assembled fragments of acoustic space are the basis of the compositions analyzed in this paper.Materials used by Rudnik are objects thrown out of the system. All kinds of disruptions/disorders, obsessively looped, are becoming valuable in his music activity. This peculiar archive of rejected sound is an interesting field of research that raises a lot of questions. What are they? Where does the need for archiving and designating new places for unnecessary tape snippets come from? Which time and space they belong? Finally, what are these sounds for the contemporary recipient? Using concepts of the Jacques Derrida's archive, Chris Cutler's plunderphony and sound objects and acousmatic listening theory of Pierre Schaeffer I will try to answer the above questions. I will also try to explore the phenomenon of Rudnik’s compositions and their documentary potential.