Artykuł podejmuje zagadnienie statusu gestów i postaw liturgicznych z perspektywy współczesnych badań dotyczących komunikacji niewerbalnej, a szczególnie tych, które koncentrują się na rodzajach i cechach ekspresji kinetycznej. Postawiona jest w nim hipoteza badawcza, według którego gesty i postawy liturgiczne mają charakter emblematów - znaków skonwencjonalizowanych kulturowo, mających stałą formę, ściśle określone znaczenie, łatwo przekładalnych na słowa lub frazy oraz mogących występować bez towarzyszenia komunikatu werbalnego. W kolejnych częściach artykułu przedstawione zostają kolejno: zjawisko samych emblematów - ich istotne cechy oraz specyfika w porównaniu z innymi rodzajami gestów, następnie wybrane metodologie badania i analizowania gestów emblematycznych, a wreszcie metodologia i wyniki badania własnego dotyczącego wybranych gestów liturgicznych: bicia się w piersi, złożonych dłoni, rozłożonych i wzniesionych rąk oraz znaku pokoju, mającego na celu wstępną weryfikację postawionej hipotezy.