Tekst jest analizą i interpretacją filmu Ja kinuję Karoliny Puchały-Rojek (2012), w którym zostały wykorzystane taśmy filmów Zofii Chomętowskiej z końca lat 20., jako przykładu uruchamiania relacji czasowych w kinie found footage. Autorka stawia pytanie o możliwości twórczej wypowiedzi związanej ze „spowolnionym” spojrzeniem na kadry ukazujące rzeczywistość społeczną zarejestrowaną przez Chomętowską. Pokazuje, w jaki sposób rejestracje codzienności mogą być źródłem wiedzy historycznej. Metody pracy z archiwaliami zastosowane w filmie Puchały-Rojek są ukazane w kontekście teorii slow cinema i pracy twórczej Yervanta Gianikiana i Angeli Ricci Lucchi, których filmy found footage cechuje spowolnienie obrazu. Autorka odwołuje się do analizy relacji czasowych w filmach found footage zaproponowanych przez Jamie Baron i koncepcji trzech czasowości zabiegów kolażowych Bertolta Brechta odczytanej przez Georgesa Didi-Hubermana.

The text is an analysis and interpretation of the movie Ja kinuję by Karolina Puchała-Rojek (2012), in which Zofia Chomętowska's film tapes from the late 1920s are used. The text analyses temporal relations in found footage cinema. The author poses a question about the possibility of a creative expression related to the “slow” look at the film showing the social reality registered by Chomętowska. It shows how recordings of everyday life can be a source of historical knowledge. Methods of working with archives used in Puchała-Rojek’s film are shown in the context of the theory of slow cinema and the creative work of Yervant Gianikian and Angela Ricci Lucchi, whose found footage films are characterized by a slowing down of image. The author refers to the analysis of the temporal relations in found footage film proposed by Jamie Baron and the concept of the three temporalities of the collage procedures of Bertold Brecht, as interpreted by Georges Didi-Huberman.