Celem tego artykułu jest omówienie ostatnio wydanego orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 2018 roku dotyczącego możliwości sądowej weryfikacji zaleceń przyjętych przez unijne instytucje w ramach skargi o nieważność aktu z art. 263 TFUE. Wprawdzie zalecenia, jako przejaw soft-law, nie mają charakteru wiążących niejako z definicji, jednakże argumenty przedstawione w tej sprawie przez Belgię, zarzucającą m.in. wydanemu zaleceniu przymiot ukrytej dyrektywy oraz aktu nakładającego na państwa członkowskie poszczególne obowiązki, mogą nasuwać wątpliwości już nie do samej możliwości wspomnianej kontroli, lecz nawet jej konieczności. Dlatego też w artykule tym chciałbym odnieść się do podniesionych argumentów, ostatecznego rozstrzygnięcia TSUE, a także przedstawić wady oraz zalety możliwości weryfikacji zaleceń przez unijne sądy.

In this article I will discuss the recent judgment of European Court of Justice from 2018 treating on the possibility to review recommendations adopted by the EU bodies in a procedure of the action for an annulment (article 263 TFEU). Amount of soft-law that has been created by the EU institutions is increasing, therefore it raises the question whether those acts can be verified or not and how we should interpret or apply them in the Member States. In the case of Belgium v Commission the Member State argued that the adopted recommendation enforced some obligations and was in fact a directive. At first glance it might seem senseless, because soft-law is generally understood not to be legally binding, but in this specific case, raised arguments as well as EU case law might pose different conclusions on this matter. In this article I will present my opinions on the arguments of the parties and the judgment of the CJEU itself. What is more, my aim is also to conclude the consequences and effects of adoption of the recommendation and why the judicial review in this matter might be needed.