Artykuł przedstawia społeczny wymiar mistycyzmu indyjskiego późnego średniowiecza. Dwóch poetów – szejk Farid i Kabir – głoszących nirguniczną, apofatyczną odmianę bhakti, popularnego mistycyzmu tego okresu, poprzez utwory cytowane w przekładzie własnym autora, wspiera główną tezę – bóg traci cechy ludzkie, za to człowiek staje się bogiem. Połączenie indyjskiej tradycji mistycyzmu nirgunicznego spod znaku Wisznu (parampara) i sufi ckiej tradycji (silsila) czisztich dało nurty synkretyczne typu Kabir Panthi, czy religia sikhów. Droga do przebóstwienia człowieka prowadzi przez doświadczenie miłości mistycznej, odkrycie kosmosu i boskości w mikrokosmosie swojego ciała i wreszcie doświadczenie obecności boskiej w innych.