Artykuł jest poświęcony dziejom polskiej leksykografii od jej średniowiecznych początków do czasów obecnych. Pierwszy ważny okres jej historii to wiek XVI, kiedy opublikowano zarówno praktyczne słowniczki przeznaczone do nauki łaciny, jak i obszerny słownik łacińsko-polski. Najważniejsze dzieła polskiej leksykografii powstały w okresie rozbiorów. Były to: sześciotomowy Słownik języka polskiego Samuela Lindego (1807-1814) i ośmiotomowy Słownik warszawski (1900-1927) Jana Karłowicza, Adama Antoniego Kryńskiego i Władysława Niedźwiedzkiego. Po drugiej wojnie światowej zespół kierowany przez Witolda Doroszewskiego przygotował trzeci wielki słownik polszczyzny (1958-1969). Stał się on punktem wyjścia dla innych polskich słowników.

The article is devoted to the history of Polish lexicography from its origin in the late Middle Ages until now. Its first important period is the sixteenth century when both practical dictionaries for students and a large Latin-Polish dictionary were published. The greatest achievements of Polish monolingual lexicography were gained in the 19th century and at the beginning of the 20th century, when Poland did not exist as a state and its territory was divided between Russia, Austria and Prussia (Germany). These were 6-volume Samuel Linde's Dictionary (1807-1814) and 8-volume Warsaw Dictionary (1900-1927) by Jan Karłowicz, Adam Antoni Kryński and Władysław Niedźwiedzki. After the Second World War the team led by Witold Doroszewski compiled the third large dictionary of Polish (1958-1969). It became the point of departure for other dictionaries prepared in Poland.