Celem artykułu jest pokazanie głębokiej więzi normatywnej pomiędzy koncepcją sfery publicznej Jürgena Habermasa oraz pluralizmem mediów – jako jedną z podstawowych kondycji jej funkcjonowania. Artykuł w szczególności przybliża trzy wybrane kryteria generujące pluralizm mediów: podzielane wartości i przestrzeń wspólnej wiedzy, autonomię mediów oraz otwartość i inkluzyjny charakter sfery publicznej. Przestrzeń wspólnej wiedzy i podzielanych wartości (takich jak np. wolność słowa i mediów) stanowi szersze środowisko deliberacyjne, w jakim zachodzi wymiana poglądów, kształtuje się debata i formuje się konsensus społeczny. Z kolei autonomia mediów oraz ich samoregulacyjny charakter odnoszą się do funkcjonalnej niezależności mediów (działania w zgodzie z własnymi zasadami etycznymi i profesjonalnymi) oraz niezależnością wobec świata politycznego i nacisków środowisk społecznych i gospodarczych. Otwartość sfery publicznej przejawia się w inkluzji różnych grup społecznych, ich potrzeb i interesów, a także zasadniczych poglądów na rzeczywistość społeczną i polityczną. Artykuł pokazuje empiryczne badanie trzech wybranych wymiarów sfery publicznej w kontekście zastosowania MPM 2016 (Monitora Pluralizmu Mediów). W konkluzji podkreśla, że zaobserwowane i realnie występujące ryzyka w większości badanych krajów UE nie podważają zasadność przedstawionej w artykule koncepcji, ale mogą stanowić istotny wyznacznik trendów i zmian w dłuższej perspektywie czasu.