Wciąż nienasycony widokami ziemi, Czesław Miłosz niestrudzenie wędrował w swoich wierszach przez rozmaite epoki historyczne, kraje oraz kontynenty, poznawał miasta w Europie i w Ameryce, zatrzymywał nad wieloma rzekami i jeziorami, w dolinach, górach i na pustyni. Ale równie często - szczególnie w późnej poezji - zaglądał w zaświaty. Pisał w Drugiej przestrzeni, że zapełnianie obrazami krain pośmiertnych należy do najważniejszych potrzeb człowieka, bowiem bez istnienia "drugiej przestrzeni" rozpada się porządek bytu, zatraca moralna wrażliwość i gaśnie twórcza wyobraźnia. Zdaniem Miłosza, ta potrzeba jak gdyby wyprzedza wszelkie religie - zdaje się od nich pierwotniejsza, bardziej elementarna, przyrodzona ludzkiej naturze - one dostarczają jej tylko koniecznego pojęciowego lub wizualnego budulca.