Na początku kwietnia 1914 roku Ivo Andrić, wówczas młody poeta, opuściwszy Bośnię po ukończeniu nauki w sarajewskim gimnazjum (1911), a następnie po krótkich epizodach studiów w Zagrzebiu (1912) i Wiedniu (1913), decyduje się na podjęcie nauki w krakowskim Uniwersytecie Jagiellońskim. Dlaczego konwencjonalny mieszczański świat, na pierwszy rzut oka nie tak przecież odmienny od opuszczonego przez Andricia świata salonów Zagrzebia i Wiednia, wydał się pisarzowi o bośniacko-chorwackich korzeniach, światem „lepszym”? Prezentując wybory pisarza w przededniu wybuchu pierwszej wojny światowej, przejawiające się zarówno w gestach odrzucenia, jak i w gestach afirmacji, pokazuję rolę, jaką w kształtowaniu się hybrydycznej, jugosłowiańskiej tożsamości twórcy odegrało spotkanie z polską kulturą początku XX wieku. Materiały dokumentalne stanowią punkt wyjścia do refleksji nad wpływem genius loci Krakowa na kształtowanie się intelektualnej sylwetki jugosłowiańskiego Noblisty (1892–1975).

At the beginning of April 1914 Ivo Andrić, the young poet, after completing college education in Sarajevo (1911), and than after brief episodes of studies in Zagreb (1912) and Vienna (1913), decided to undertake studies at the Jagiellonian Univesity in Cracow. Why did conventional bourgeois world, at first glance not so different from world of salons in Zagreb and Vienna, seem to be a “better world” for the writer of Croatian-Bosnian roots? Presenting Andrić’s choices on the ere of World War I, reflected in his gestures of rejection, as well as gestures of afimation, I show the role of meeting with Cracow and the Polish culture in formation his hybrid, Yugoslav identity. Documentaries are the starting point for reflection on the influence of the genius loci of Cracow on the formation of intellectual silhouette Yugoslav Nobel-Prize winner (1892–1975).