The metanarrative of mobilization : postmodernity as immobility?

O ponowoczesności czyta się często na łamach codziennej prasy i można mieć wrażenie, że jest to słowo-wytrych pozbawione w zasadzie znaczenia. Ten stan rzeczy nie oznacza jednak, że problem rozważany przez Jean-Françoise Lyotarda w Kondycji ponowoczesnej jest już kwestią całkowicie przebrzmiałą. Wydaje się wręcz, że ponowoczesność zbanalizowana domaga się podwójnie wytężonego namysłu, gdyż zapoznaje swoje niepokojące oblicze, które w artykule zostaje nazwane metanarracją mobilizacji. W tym kontekście ponowoczesność, wbrew Lyotardowi, wcale nie nastała. Co więcej, sam Lyotard może być odczytywany jako filozof nowoczesny. W jego pismach obecna jest wszak ideologia mobilizacji. Być może, by rozprawić się z bolączkami współczesności, należy wyjść poza logikę poróżnienia i myśleć w perspektywie demobilizacji. Artykuł przynosi zarys takiego właśnie myślenia.

The term “postmodernity” is nowadays so often used, also in the popular media, that it has become, in principle, devoid of any specific meaning. However, it does not mean that Jean-Françoise Lyotard's considerations in The Postmodern Condition are no longer relevant. On the contrary, the more banal the problem of postmodernity becomes, the more carefully we need to investigate it because in the shadow of the trivial hides a disquieting aspect of the world we live in. This aspect is called in the article the metanarrative of mobilization. In this context, postmodernity, against Lyotard, has not yet come. What is more, Lyotard himself can be considered as a modern philosopher because his writings are liked with the ideology of mobilization. In order to deal with contemporary disturbances one needs to think beyond the logics of the differend, think in terms of demobilization. The article is a sketch of such thinking.