Praca ta ma na celu prezentację poglądów Paula Feyerabenda na rolę, jaką odgrywała, odgrywa i może odgrywać filozofia nauki. Omówione zostają dwa nakreślone przez Feyerabenda obrazy filozofii nauki. Pierwszemu z nich, negatywnemu, poświęcona zostaje początkowa część opracowania. Jest to obraz, w którym filozofia stoi na straży naukowego konserwatyzmu i dogmatyzmu. w mówiącym o tym ujęciu fragmencie pokazuję, że synteza myśli Feyerabenda pozwala uznać go za przeciwnika nadmiernego minimalizmu oraz maksymalizmu w filozofii nauki. Druga część pracy ma zaprezentować, w jaki sposób filozofia nauki może, zdaniem Feyerabenda, odgrywać pozytywną rolę. Analiza prac amerykańskiego myśliciela ujawnia ogólne cechy, które musi mieć wartościowa jego zdaniem filozofia nauki. Jest to dostarczanie nauce zewnętrznych standardów oceny oraz alternatywnych punktów widzenia, uczestnictwo w konkretnych problemach badawczych oraz gotowość do przeprowadzania rozważań metafizycznych. W ostatniej części pracy przeanalizowane pod kątem obecności tych trzech cech zostają dokonana przez Feyerabenda interpretacja myśli Ernsta Macha, filozoficzne podstawy fizyki Nielsa Bohra oraz poglądy Felixa Ehrenhafta, Waltera Hollitschera i Herberta Feigla, myślicieli, którzy mieli wpływ na intelektualny rozwój Feyerabenda. Z przeprowadzonych rozważań wynika wniosek, że Feyerabend, o ile faktycznie nastawiony był wrogo do określonych nurtów filozofii nauki, to pochwalał pewne jej formy jako inspirujące i napędzające rozwój nauk.