Solitude as a privileged space of saintliness : the case of Karol Wojtyła (on the basis of "The song of the hidden God")

Pieśń o Bogu ukrytym Karola Wojtyły, napisana w 1944 roku pod wpływem fascynacji duchowością Karmelu, proponuje szczególną wizję samotności, której wyznacznikami są cisza, milczenie, zapatrzenie, zadziwienie i miłość. Samotność ta jest samotnością teocentryczną i teofaniczną. To uprzywilejowana przestrzeń spotkania z Bogiem ukrytym i umiłowanym, przyciągającym człowieka i przemieniającym go w eucharystycznej wymianie miłości. Teologia samotności zawarta w poezji Karola Wojtyły jest jednym z najbardziej oryginalnych i aktualnych elementów jego dziedzictwa. W dobie postępującej "horyzontalizacji" i "socjalizacji" rozumienia fenomenu świętości, wojtyliańskie spojrzenie na samotność przywraca jej wertykalny, metafizyczny wymiar.

The Song of the Hidden God by Karol Wojtyła, written in 1944, was a fruit of the author’s fascination with Carmelite spirituality. The poem postulates a particular vision of solitude, theocentric and theophanic, which is defined by inward peace, silence, an attitude of adoration, humble wonder and love. Such solitude is a privileged space of the encounter with beloved but hidden God who draws man to himself and transforms him in the Eucharistic exchange of love. The theology of solitude which is present in Karol Wojtyła’s poetry can be counted among the most original and still relevant components of his entire heritage. At the time when there is a growing tendency to apply a "horizontal" and "socializing" understanding to the phenomenon of saintliness, Wojtyła’s view of solitude restores to it a vertical and metaphysical dimension.