Autorka zwraca uwagę i analizuje dwa zgoła odmienne sposoby postrzegania kobiety współistniejące w obrębie tradycyjnej kultury tybetańskiej. Status kobiety bywał w niej zarówno bardzo niski - związany z patriarchalną organizacją społeczeństwa, monastycyzmem i prawem stanowionym, jak i bardzo wysoki - w buddyjskiej tantrze. Tradycja pozwalała ją traktować zarówno jako część ruchomego majątku męża, istotę podległą, jak i jako boginię, istotę autonomiczną, obdarzoną szczególnym duchowym potencjałem.Ten dysonans kulturowy sprawiał, że kobieta tybetańska mogła doświadczać niespójnej tożsamości.