Film Jona Turteltauba zatytułowany "Uczeń czarnoksiężnika" (2010) wydaje się nie mieć, na pierwszy rzut oka, żadnych antycznych nawiązań. Aby znaleźć ukryte w nim połączenia, musimy cofnąć się do roku 1797, kiedy to Johann Wolfgang Goethe opublikował swoją słynną balladę "Der Zauberlehrling". Prawie sto lat później, ta praca zainspirowała francuskiego kompozytora, Paula Dukasa, do napisania dzieła, scherzo symfonicznego pt. L'apprenti sorcier. Muzyka P. Dukasa staje się motywem przewodnim filmów W. Disneya: "Fantazja" (1940) i "Fantazja" 2000 (1999), opartych na fabule ballady J. W. Goethego. To właśnie w tym miejscu dotykamy korzeni antycznej tradycji tego filmu. Dobry przyjaciel J. W. Goethego, Christopher Martin Wieland, opublikował w 1789 r. pierwsze kompletne, niemieckie tłumaczenie Lukiana z Samosat (120-180 n.e.), w tym dialog "Philopseudes (Łgarz albo niedowiarek)". Dziesiąta historia opowiedziana w Philopseudesie okazuje się bardzo podobna do ballady napisanej przez J. W. Goethe, którą następnie wykorzystali W. D isney i J. Turteltaub w swoich filmach. W moim artykule staram się pokazać transmisję tekstu Lukiana od starożytności do jego współczesnej ekranizacji. Oryginalna opowieść Lukiana, przejęta przez J. W. Goethego, staje się bardzo wpływowym dziełem kultury. Właśnie z niego czerpie źródło tak zwany „syndrom ucznia czarnoksiężnika" obecny w wielu fantastycznych opowieściach, kiedy to człowiek nie może zapanować nad swoim tworem (np. robotem), a który w końcu buntuje się przeciw swojemu stwórcy. Moim głównym celem było pokazanie, jak historia młodego ucznia czarnoksiężnika zmieniała się na przestrzeni wieków i jaką uzyskała formę w filmowych obrazach.

At first glance, Jon Turteltaub's movie entitled The Sorcerer's Apprentice (2010) seems to have no connections whatsoever with Greco-Roman antiquity. To find any hidden connections, we have to go back to 1797, when Johann Wolfgang Goethe published his famous ballad Der Zauberlehrling. Almost a century later, this work has inspired French composer Paul Dukas to write his masterpiece, the symphonic scherzo L'apprenti sorcier. Dukas' music became the leitmotif of two Walt Disney movies: Fantasia (1940) and Fantasia 2000 (1999). This is where we trace the ancient roots of the Sorcerer's Apprentice story. In 1789, a good friend of Goethe, Christopher Martin Wieland, is reported to have published the first German translation of Lucian of Samosata's (120-180 AD) complete works, including a dialogue entitled Philopseudes (The Lover of Lies). The tenth story told in Philopseudes turned out to be very similar to the one written by Goethe and then adapted into Disney's and Turteltaub's movies. In my paper I try to show the transmission of the Lucianic text from antiquity to the modern film adaptations. The original Lucian's tale, rewritten by Goethe, has proven very influential and prolific. The so-called "sorcerer's apprentice syndrome" can be found at the root of many fantastic stories in which a human being could not control his creation (i.e. a robot) which eventually would turn against its maker. The main focus in this paper is on the evolution of the young apprentice's story and its cinematographic life.