Seniorzy zajmują określoną przestrzeń publiczną, w której poprzez swoje uczestnictwo tworzą nową jakość. Aby mogli realizować pełny wachlarz swoich ról i odpowiedzialności - co ma wpływ na jakość ich życia, jak też społeczności lokalnej, której są częścią - muszą funkcjonować w społeczeństwie jako jednostki wzajemnie od siebie zależne. To bowiem daje gwarancję przetrwania tego społeczeństwa. Z drugiej strony, system społeczny nie może trwać, gdy istnieje zbyt wiele dysfunkcjonalnych wzorów kulturowych oraz nieefektywnych struktur, które ograniczają zdolność ludzi do życia w sposób oparty na wzajemnych zależnościach i powiązaniach. Warto zatem zadać pytanie w jakim stopniu zajmowana przez seniorów przestrzeń publiczna sprzyja włączaniu ich w główny nurt życia społecznego? Czy taki pomost pomiędzy seniorami a instytucjami tworzą Uniwersytety Trzeciego Wieku? W naszym artykule podejmujemy próbę ewaluacji przestrzeni publicznej pod kątem efektywności umożliwiania uczestnictwa starszych osób w życiu społecznym.

Senior citizens play an important role in the public space - they create its new quality by their activity. In order to cover the whole spectrum of their social roles and responsibilities, they need to be regarded as full members of a society as well as interdependent individuals. Otherwise, their capacity to secure their livelihood in old age, and to be in the mainstream of society will become threatened. Accordingly, to what extent is public space responsible for social inclusion of senior citizens? Can Universities of the Third Age become a merging platform between old people and social institutions? The article presents some aspects of public space evaluation and focuses on effectiveness of senior citizen participation in social life.