Celem niniejszej pracy jest przegląd rozwoju tendencji inscenizacyjnych stosowanych w obrębie kina szerokoekranowego, rozwijanych od momentu pojawienia się pierwszego komercyjnego filmu zrealizowanego w technologii CinemaScope, aż do dnia dzisiejszego. W tym celu odwołuję się do dwóch nurtów stylistycznych zdefiniowanych przez Davida Bordwella - inscenizacji totalnej i zintensyfikowanej ciągłości - oraz badam wpływ, jaki rozwój technologii szerokoekranowej odcisnął na charakterze estetycznym tworzonych za jej pomocą dzieł. Pierwszy rozdział pokazuje jak styl filmowy wypracowywany od pierwszych lat kina dźwiękowego - inscenizacja totalna - uległ przymusowemu rozpadowi wraz z wprowadzeniem CinemaScope na rynek filmowy. W tym czasie doszło do uwypuklenia specyficznych właściwości formatu szerokoekranowego - takich jak możliwość zawarcia większej ilości informacji wizualnej w obrębie kadru, czy zmiany dominanty kompozycyjnej z wertykalnej na horyzontalną. Obie te fundamentalne różnice czynią kino szerokoekranowe zjawiskiem odrębnym na tle innych nurtów stylistycznych funkcjonujących w światowej kinematografii.Treścią drugiego rozdziału jest to, jak kolejny przełom technologiczny w postaci wprowadzenia na rynek obiektywów firmy Panavison pozwolił twórcom na większą swobodę inscenizacyjną przy realizacji szerokoekranowych utworów. Objawia się to zarówno w możliwości zrekonstruowania klasycznego stylu filmowego, jak i eksperymentowania z właściwościami formatu. W trzecim rozdziale omawiam zjawisko zintensyfikowanej ciągłości oraz sposób, w jaki wpłynęło ono na podważenie zasad kompozycyjnych wykształconych w obrębie kina szerokoekranowego. W jego końcowej sekcji pracy zwracam się uwagę na fakt , iż w dobie ponownego odkrywania przez współczesnych filmowców starych, aczkolwiek rzadko używanych wynalazków technicznych, (i korzystania z opcji oferowanych przez nowe) charakter estetyczny tego specyficznego sektora praktyki filmowej przechodzi przez naprzemienne procesy konstrukcji i dekonstrukcji.

The first chapter shows how staging practices that were being developed from the beginning of the sound era had been in fact nullified by the introduction of CinemaScope. At that time, what happened was the articulation of stylistic properties native only to the widescreen format - such as the possibility to contain a greater amount of visual information within the film frame and the change of compositional focus from vertical compositions to horizontal compositions. Both of these properties go to show that widescreen cinema is a separate form of cinematic expression.The goal of the second chapter is to show how another widescreen technological invention - the Panavision lens and cameras - allowed filmmakers not only to reconstruct the forgone ways of ensemble staging but also to experiment more freely with the format.In the third chapter, I investigate the phenomenon of intensified continuity and assess how its influence managed to once again neglect the established rules of widescreen staging and composition. In the last section of this paper, I attempt to prove that in the process of the rejuvenation of old technologies by contemporary filmmakers and their utilization of new ones the aesthetics of widescreen cinema are in a constant proces of construction and deconstruction at the same time.