Celem niniejszej pracy jest przedstawienie korzeni i początków formowania się senchadō (Drogi herbaty sencha) do połowy XVIII w. Senchadō to powstała w epoce Edo (1603–1868) japońska "ceremonia herbaty", która jest dziś jednak znacznie mniej znana niż popularna chanoyu. Odróżnia się też od niej w sposób zasadniczy tym, że wykorzystuje herbatę liściastą, najczęściej sencha, zamiast sproszkowanej matcha.Praca podzielona jest na trzy rozdziały. W pierwszym wyjaśniono, jak przeszczepiano na gruncie japońskim chińskie obyczaje herbaciane i zdefiniowano niejednoznaczny termin sencha. Następnie omówiono proces tworzenia się w Chinach kultury picia herbaty liściastej, bazując m.in. na traktatach z dynastii Yuan (1271–1368) i Ming (1368–1644). Przeanalizowano także rozwój utensyliów, na czele z czajniczkiem.Drugi rozdział poświęcono narodzinom herbaty liściastej w Japonii i jej popularyzacji na tle przeobrażeń zachodzących w świecie chanoyu. Na podstawie tekstów źródłowych pokazano, jak liściasta herbata ewoluowała od pospolitej, niskiej jakości bancha czy senjicha do coraz lepszego gatunkowo produktu, znanego do dziś jako sencha.Ostatnia część pracy jest próbą ukazania, jak senchadō powstała z połączenia nowożytnego stylu picia herbaty z duchowymi i estetycznymi ideałami zakorzenionymi w wyrafinowanej kulturze herbaty, która sięga dynastii Tang (618–907). Odniesienia do tej tradycji w Japonii widać na przykładzie tzw. literatury gozan (Pięciu Gór) czy poezji mnichów szkoły zen ōbaku. Na koniec przedstawiono krytykę zepsucia moralnego kleru buddyjskiego wyrażoną w twórczości ekscentrycznego mnicha Baisaō (1675-1763), uważanego za "ojca sencha", oraz jego wizję odrodzenia poprzez sencha "ducha herbaty" dawnych mistrzów.

The purpose of this paper is to demonstrate the roots and beginnings of formation of senchadō (Way of sencha tea) until mid-18th century. Senchadō is a Japanese "tea ceremony" which came into existence in Edo period (1603–1868), however nowadays it is much less known than the popular chanoyu. It also differs fundamentally from chanoyu by employing leaf tea, most often sencha, instead of powdered matcha.The paper is divided into three chapters. The first one explains how Chinese tea customs were adopted in Japan and defines the ambiguous term sencha. Next, it discusses the process of creation of leaf tea drinking culture in China, based on Yuan (1271–1368) and Ming (1368–1644) dynasty treatises, among others. Moreover, it analyzes the development of utensils, especially the teapot.The second chapter deals with the birth of leaf tea in Japan and its popularization against a background of transformation in the world of chanoyu. Based on source texts, it shows how leaf tea evolved from a common, low-quality bancha or senjicha to a gradually higher quality product, which is until now known as sencha.The last part of the paper is an attempt to depict how senchadō came into existence by combining early modern tea drinking style with spiritual and aesthetic ideals rooted in tea culture which dates back to Tang (618–907) dynasty. References to this tradition are seen e.g. in the so-called gozan (Five Mountains) literature or the poetry of Ōbaku Zen school monks. Finally, the paper presents the criticism of corrupted Buddhist clergy’s morals expressed in the work of an eccentric monk Baisaō (1675-1763), regarded as "the father of sencha", and his vision of revival of the "spirit of tea" of old masters by the means of sencha.