Praca poświęcona jest porównaniu przekładów na język polski dialektów używanych przez bohaterów powieści Marka Twaina „Przygody Hucka Finna”. Analizie poddano wybrane fragmenty dialogów bohaterów – reprezentantów dialektów Missouri Negro, SouthWestern, Ordinary „Pike-County” oraz czterech jego modyfikacji. Fragmenty do analizy zaczerpnięto z przekładów Krystyny Tarnowskiej (1955/1983), Agnieszki Kuligowskiej (1997), Zbigniewa Batko (2003) oraz Magdaleny Machay (2008). W rozdziale pierwszym zaprezentowane zostały główne teorie przekładu, w tym z dziedziny literatury dziecięcej. Omówiony został również proces tłumaczenia.Rozdział drugi poświęcony jest problematyce dialektu oraz technikom jego przekładu. Rozróżniono często mylone pojęcia dialektu i języka, określono pozycję dialektu w korelacji z językiem oraz przedstawiono różne techniki tłumaczenia dialektu.Rozdział trzeci zawiera analizę porównawczą czterech polskich przekładów dialektów w oparciu o wybrane fragmenty dialogu bohaterów powieści.Na podstawie analizy należy stwierdzić, że wszyscy tłumacze zastosowali głównie technikę kolokwializacji oraz leksykalizacji kolokwialnej w swoich tłumaczeniach. Mniej rozpowszechnioną okazała się technika neutralizacji. Tłumacze poprzez stosowanie szerokiej gamy kolokwializmów starali się uwypuklić obecność dialektów w powieści oraz poprzez dialogi scharakteryzować bohaterów. Żaden z tłumaczy nie zastosował jakiegoś sztucznego dialektu celem zaakcentowania różnicy w mowie chociażby głównych bohaterów. Za najlepszy uważam przekład Zbigniewa Batki, który najwierniej charakteryzuje poprzez dialogi bohaterów, udanie wykorzystując kolokwializację i leksykalizację kolokwialną, a unikając neutralizacji. Przekład Krystyny Tarnowskiej również można uznać za udany, jednak jest to tłumaczenie przestarzałe, w którym można znaleźć wiele archaicznych wyrażeń i zwrotów. Z kolei j najsłabiej pod względem językowym wypadają, moim zdaniem, przekłady Agnieszki Kuligowskiej i Magdaleny Machay.

Twain was one of the first authors to include colloquial language and dialect in children’s novels. Rather than using a more formal style, he broke with tradition and utilized the language of everyday speech.This thesis is devoted to a comparative analysis of selected Polish translations of dialects in Twain’s masterpiece The Adventures of Huckleberry Finn. Selected excerpts of four types of dialects were analysed. The actual analysis was preceded with a general theory of translation along with a presentation of selected theories of children's literature in translation. The final section of the first chapter focused on the process of translation. Detailed information on the notion of dialect and its correlation with language was presented in the second chapter. A variety of methods of dialect translation were presented based on Leszek Berezowski’s division from Dialect in Translation (1997).The third chapter offers a comparative analysis of four Polish translations of dialects in The Adventures of Huckleberry Finn by Mark Twain. The research material was discussed in accordance with David Carkeet’s division of the dialects used in the novel.The translators mainly used colloquialisation and colloquial lexicalisation in their renderings. Neither of them attempted to translate the dialect with Polish equivalent. The technique of neutralisation was also widely implemented by all the translators. Zbigniew Batko’s translation surpasses the other ones. In his rendering, Batko very successfully uses many colloquial phrases and tends to avoid neutralisation. Tarnowska’s translation may also be regarded as felicitous, nevertheless she mainly uses an old-fashioned literary Polish in her rendering, therefore many of her choices may seem archaic or outdated for contemporary readership. Conversely, Kuligowska’s and Machay’s translations, which are relatively new, cannot be recommended as the translators use too much neutralisation. In my assessment, they fail in many cases to clearly distinguish different dialects of various characters.