Święta Wilgeforta to postać czczona w niemal całej Europie od XII wieku. U szczytu jej popularności w erze baroku była czczona z siłą, z którą mógł się równać jedynie kult maryjny. Z racji na jej bogatą, złożoną symbolikę była interpretowana jako żeński odpowiednik Chrytusa, ale także jako boski Hermafrodyta. Historia ukrzyżowanej córki luzytańskiego króla, która aby nie wyjść za mąż za pogańskiego księcia cudownie oszpeciła się męskim zarostem, może być też odczytywana w kategorii ezoterycznego przekazu o użyciu enteogenów w ramach tradycji chrześcijańskiej. Wskazywać na to może zarówno jej monosandalizm, androgynia oraz inne cechy legendy i ikonografii.Praca składa się ze wstępu, czterech rozdziałów i podsumowania. W pierwszym rozdziale opisano legendę Chrystusa z Santo Volto, z której w późniejszym okresie wyodrębnia się legenda o św. Wilgeforcie. Drugi rozdział przedstawia przegląd dotychczasowych badań nad postacią brodatej świętej. Trzeci rozdział zajmuje się szczegółową analizą toposów kulturowych, które składają się na postać Wilgeforty. Rozważania te obejmują tematy monosandalizmu, hermafrodytyzmu, ikonograficznego motywu minstrela (towarzysza brodatej świętej) oraz krzyża z fleur-de-lis. Istotną część rozdziału stanowi także komparatystyka podań legendy Volto Santo do tradycji św. Graala, która w perspektywie dotychczasowych badań nad postacią św. Wilgeforty była marginalizowana. Rozdział czwarty stara się wysunąć wnioski z faktu, że w kalendarzu liturgicznym dzień brodatej świętej przypadał na 20 lipca. Jest to dzień heliakalnego wschodu gwiazdy Syriusz. Rozdział koncentruje się głównie na analizie religijnego znaczenia tej gwiazdy w kulturach starożytnych oraz jej obecności w kulturze chrześcijańskiej. Praca zakończona jest podsumowaniem, w którym zaproponowano hipotezę o pochodzeniu kultu św. Wilgeforty ze starożytnych religii misteryjnych zorganizowanych wokół użycia enteogenów w kontekście heliakalnego wschodu gwiazdy Syriusz.

St. Wilgefortis was a character worshiped all over Europe from the twelfth century onward. At the height of her popularity, the veneration she received may have equaled that of the Virgin Mary. Her simultaneous perception as a divine hermaphrodite and the female counterpart of Christ himself evidences a rich symbolic structure. This paper examines the story of a crucified bearded daughter of a Lusitanian king, who grew a male facial hair to resist a marriage with a pagan prince, in search of an esoteric message about the use of entheogens within the Christian tradition. The entheogenic thesis is supported by the monosandalism, androgyny and other iconographical features of the character addressed by the paper.The work consists of an introduction, four chapters and a summary. The first chapter describes the legend of of Santo Volto Christ, which evolved into the legend of St. Wilgefortis. The second chapter presents an overview of current research on the figure of the bearded saint. The third chapter deals with the detailed analysis of the cultural topoi , which make up the character of st. Wilgefortis. These considerations include topics of monosandalism, hermaphroditism, iconographic themes of the minstrel (the legendary companion of the bearded lady) and the cross with a fleur-de-lis motiff. A vital contribution to the chapter is a comparison between the legend of Volto Santo and the tradition of the holy Grail. This topic has been marginalized in previous reaserch on the st. Wilgefortis figure. The fourth chapter analyzes the fact that st. Wilgefortis day was celebrated on the 20th of July- the day of the helical rise of the Sirius. The chapter focuses mainly on the analysis of the religious significance of the Dog Star in ancient cultures and shows it's hidden presence in the Christian tradition. The work ends with the summary, which proposes the hypothesis about the origin of the cult of St. Wilgefortis as the remnant of the ancient mystery religion organized around the usage of entheogens in the context of the helical rising of the Dog Star.