Przedmiotem pracy jest koncepcja obojętności jako zjawiska antropologicznego rozpatrywana w oparciu o przykłady dwóch literackich ujęć człowieka. Jeden z nich uosabia się w postaci Andrieja Ragina z Sali nr. 6 Antoniego Czechowa . Drugi typ reprezentuje główny bohater powieści Fiodora Dostojewskiego Biesy, Mikołaj Stawrogin. W pracy obojętność nie jest rozumiana jako cecha charakteru lub stan psychiczny człowieka, lecz jako jego sposób bycia. W oparciu o teksty źródłowe można przyjąć hipotezę, że siła obojętności Stawrogina jest większa od siły obojętności Andrieja Ragina. Opiera się ona na założeniu, że obojętność jako egzystencjalna cecha człowieka może oddziaływać z różną mocą. O wielkości wpływu negatywnych skutków zobojętnienia decyduje indywidualny rys aksjologiczny, który ma hierarchiczny charakter. Celem pracy jest wykazanie, ze jeżeli w wewnętrznej strukturze człowieka naczelne miejsce zajmują wartości religijne, siła oddziaływania obojętności jest największa.

The hypothesis assumes that power of the indifference of Stavrogin is bigger than the indifference of RaginWe would like to showing that power of the indifference depends on the individual, axiological structure.