W niniejszej pracy zbadano interakcję farmakokinetyczną pomiędzy walsartanem a sylimaryną na poziomie eliminacji wątrobowej oraz wyznaczono podstawowe parametry farmakokinetyczne walsartanu. Opracowano również metodę analityczną oznaczania walsartanu w buforze KHB, który był wykorzystywany, jako medium perfuzyjne. Próbki oczyszczano metodą deproteinizacji kwaśnym acetonitrylem. Oznaczenia ilościowe prowadzono stosując technikę LC/ESI-MS/MS. Rozdział prowadzono w warunkach gradientu składu faz (acetonitry:woda) na kolumnie chromatoraficznej XBridge C18 5 μM, 3x50mm przy szybkości przepływu 200 μL/min, a w celu poprawy jonizacji stosowano dodatek 0,1% kwasu mrówkowego. Metoda cechowała się zadawalającą precyzją i dokładnością wyznaczoną w jednym i w różnych dniach. Wartości współczynnika zmienności wahały się pomiędzy 1,99-13,29% w jednym dniu oraz 2,25-10,1% w różnych dniach, a dokładność pomiędzy 95,31-104,31% w jednym dniu i 93,66-109,98% w różnych dniach. Opracowana metoda analityczna została wykorzystana do wyznaczenia parametrów farmakokinetycznych walsartanu, z zastosowaniem modelu izolowanej perfundowanej wątroby szczura (IPRL). W przeprowadzonych doświadczeniach wykazano istnienie interakcji na poziomie eliminacji wątrobowej pomiędzy walsartanem, a sylimaryną, której prawdopodobną przyczyną jest hamowanie przez sylimarynę zarówno transporterów typu „uptake” (OATP1B1, OATP1B3), jak i „efflux” (P-gp, MRP2) biorących udział w eliminacji wątrobowej walsartanu. Badania przeprowadzono dla trzech dawek sylimaryny 2,5; 5 oraz 10 mg i zaobserwowano proporcjonalny do dawki spadek wartości klirensu oraz współczynnika ekstrakcji wątrobowej walsartanu (z 86% do 11% w przypadku najwyższej dawki) i wzrost jego biologicznego okresu półtrwania (z 6 do 72 min). W celu dokładnego określenia udziału poszczególnych transporterów w badanej interakcji przeprowadzono dodatkowe pilotażowe eksperymenty ze specyficznymi inhibitorami P-gp, MRP2 oraz OATP1B1. Największe spadki współczynnika ekstrakcji wątrobowej walsartanu zaobserwowano w eksperymentach z inhibitorami P-gp i MRP2, jednakże były one znacznie niższe niż w przypadku sylimaryny. Brak jednoznacznych rezultatów prawdopodobnie wynika z faktu, że dawki inhibitorów były dobrane na podstawie eksperymentów prowadzonych w warunkach in vitro. W celu zoptymalizowania metodyki należałoby przeprowadzić szereg kolejnych doświadczeń

The aim of this work was to investigate the possibility of interaction between valsartan and silymarin on the hepatic elimination level and determination of the valsartan pharmacokinetic parameters. The analytical method for the quantification of valsartan in the KHB buffer using the LC/ESI-MS/MS technique has been also developed. The samples were purified by deproteinization with acidified acetonitrile. Separation was performed on a XbridgeTMC18 5 μM, 3x50mm chromatography column under the gradient mobile phase condition using acetonitrile and water at a flow rate of 200 μL/min. In order to improve the ionization 0.1% formic acid was used as a mobile phase additive. The method has a satisfactory precision and accuracy values determined both on one and different days. Coefficient of variation varied between 1,99-13,29% in one day and 2,25-10,1% on different days, and the accuracy between 95,31-104,31% in one day and 93,66-109, 98% on different days.The method was used to determine the pharmacokinetic parameters of valsartan using an isolated perfused rat liver (IPRL) experimental model. The results of the experiments confirmed the existence of an interaction between valsartan and sylimarin on the hepatic elimination level. The cause of this interaction is probably the inhibition by sylimarin of the both uptake (OATP1B1, OATP1B3) and efflux (P-gp, MRP2) transporters involved in the transport of valsartan. Experiments performed for three doses of sylimarin namely 2,5; 5 and 10 mg. The proportional to the administered dose decrease of hepatic clearance and hepatic extraction ratio (from 86% to 11% in case of the 10 mg dose) has been observed, as well as increase in the biological half life value (from 6 up to 72 min). In order to determine the participation of specific transporters in the observed interaction the pilot study was conducted with specific inhibitors of P-gp, MRP2 and OATP1B1 transporters. The greatest decreases in hepatic extraction ratio of valsartan were observed in experiments with inhibitors of P-gp and MRP2, but they were much lower than in the case of silymarin. The lack of conclusive results in these tests may be due to the fact that the doses of inhibitors were selected based on the experiments conducted in vitro. In order to optimize this methodology a number of subsequent tests should be carried out.