Praca skupia sie głównie na dwóch aspektach dialektu z Półwyspu Salentyńskiego: na zbadaniu zachodzących w nim modyfikacji oraz na przedstawieniu elementów, które od lat niezmiennie go charakteryzują. Analiza opiera się na korpusie liczącym 3050 słów, pochodzących z tekstów piosenek o miłości: tradycyjnych oraz współczesnych. Rozdział pierwszy dotyczy sytuacji dialektalnej we Włoszech, grupy dialektów południowych, ze szczególnym akcentem na grupę dialektów z najgłębszego Południa Włoch, oraz cech współczesnego użytkownika dialektu we włoskich realiach. Rozdział drugi opisuje tradycje muzyczne regionu, jak również współczesną muzykę śpiewaną w dialekcie. Ostatni rozdział przedstawia dialekt z Salento z jego najważniejszymi cechami leksykalnymi, morfologicznymi, składniowymi i fonetycznymi oraz interpretacje i analizę wybranych piosenek. Całość zamyka się podsumowaniem ankiety, przeprowadzonej przeze mnie online na 26 użytkownikach dialektu w wieku 16-65 lat, których odpowiedzi okazały się bardzo cenne w sformułowaniu ostatecznych wniosków. Współczesny dialekt bardzo przypomina ten sprzed lat. Jest zrozumiały właściwie dla wszystkich mieszkańców Salento. Morfoskładnia i fonetyka zachowały sie bardzo dobrze. Największym zmianom, co naturalne, uległa warstwa leksykalna: część słów wypadła z użycia, inne zostały zastąpione włoskimi odpowiednikami (często fonetycznie zaadaptowanymi). Obserwacja, która przebijała ze zdecydowanej większości odpowiedzi jest fakt, że nie istnieje jeden dialekt salentyński: Salento jest raczej zbiorem mnóstwa poddialektów, łudząco do siebie podobnych, lecz posiadających zarazem swoje cechy charakterystyczne.

This thesis is mostly concentrated on the two aspects of the dialect from Salento: how it has changed in time and what has remained unalterable. The analysis consists of a corpus of 3050 words from the lyrics of traditional and modern love songs. The first chapter is concerned with the general dialectical situation in Italy, with the southern dialects, particularly extremely southern ones, and with the characteristics of a modern user of a dialect in Italy. The second chapter describes the musical traditions of the region as well as its modern compositions performed in the dialect. The last chapter presents the Salento dialect together with its most important lexical, morphological, syntactic, and phonetic features, and interpretation and analysis of chosen songs. The thesis ends with the summary of the survey conducted by me online on a group of 26 users between the ages of 16-65, whose responses turned out to be highly valuable for my research and allowed me to come up with the final conclusions. The modern dialect very much resembles the original one. It's comprehensible for all of its users. Both morphosyntax and phonetics have not changed significantly. The lexical layer of the dialect, naturally, altered the most: some words have fallen out of use; some have been replaced with Italian equivalents (often adapted phonetically). One observation which can be identified in the majority of the given responses is the fact that there is not such a thing as a single Salento dialect; Salento is rather a set of sub-dialects, which are similar to one another and mostly comprehensible, but, however, which manage to stand out on their own.

La tesi tratta dei fenomeni di conservazione e di innovazione presenti nel dialetto salentino, basando su un corpus di 3050 parole provenienti dalle canzoni d’amore tradizionali e moderne. Inizia con la caratteristica dei dialetti meridionali, in particolare meridionali estremi, e con la descrizione dei tratti di un dialettofone. Il secondo capitolo racconta le tradizioni musicali della regione nonché la situazione attuale delle canzoni dialettali. Nel terzo capitolo presento le caratteristiche del dialetto salentino, interpretando le canzoni scelte e analizzando il loro linguaggio. Infine, ho allegato i risultati del questionario che ho preparato e condotto online su 26 dialettofoni tra 16 e 65 anni, di cui risultati si sono rivelati molto preziosi nel formulare le conclusioni dell’analisi. Il dialetto odierno assomiglia molto alla sua versione originaria. È sostanzialmente comprensibile per tutti i salentini. Soprattutto la fonetica e la morfosintassi si sono conservate bene, mentre il lessico ha subito notevoli cambiamenti: alcune parole sono cadute in disuso, alcune si sono italianizzate, altre sono state sostituite da equivalenti italiani. L’osservazione generale di quasi tutti i rispondenti del questionario è il fatto che non esiste un unico dialetto salentino: il Salento è piuttosto un insieme di tante parlate, apparentemente identiche, ma con delle differenze anche a distanza di pochi chilometri una dall’altra.