Bizancjum po śmierci Herakliusza było pogrążone w kryzysie wewnętrznym. Dwoje rywalizujących ze sobą braci, a w konsekwencji śmierć pierwszego było przyczyną wyniesienia na tron cesarski małoletniego Konstansa II. Do momentu osiągnięcia pełnoletniości cesarz nie był w stanie podejmować samodzielnych decyzji, tak by móc przeciwdziałać zarówno kryzysowi w państwie jak i problemom związanych głównie z ekspansją arabską. Konstans II nie był w stanie zorganizować skutecznej obrony Bizancjum, czego efektem było podpicie Egiptu przez Arabów.Pierwszą inicjatywą cesarza, mającą na celu przezwyciężenie kryzysu w cesarstwie było włączenie się w politykę religijną. Cesarz zaangażowany w spor chrystologiczny starał się zjednoczyć religijnie cesarstwo, by móc walczyć z Arabami. Konstans poprzez swoje działania doprowadził do odwrotnej sytuacji niż zamierzał. W opozycji do władcy byli najwięksi ówcześni teologowie, mianowicie Marcin I i Maksym Wyznawca. Cesarz jednak umiejętnie – poprzez procesy pokonał swoich wrogów, po czym zrezygnował z kontynuowania walki z ortodoksją.Podczas konfliktu religijnego w Bizancjum Arabowie umacniali się na podbitych terytoriach. W krótkim czasie doprowadzili do powstania floty, która zagrażała dominacji cesarstwa na morzu. Początkowo Konstans II ignorował działania muzułmanów w rejonie basenu Morza Śródziemnego. Swoją uwagę skierował ku Armenii – sprzymierzeńcy w walce z Arabami. Nie mógł jednak ostatecznie związać Ormian sojuszem z Bizancjum. Konstans II został zmuszony do powrotu do swojego kraju, prawdopodobnie by podjąć działania w celu ograniczenia morskich ekspedycji Arabów. W 655 r. doszło do bitwy u wybrzeży Licji, w której cesarz poniósł klęskę. Niedługo po tym wydarzeniu w kalifacie rozpoczęła się wojna domowa, w związku z czym muzułmanie nie wykorzystali swojego zwycięstwa. Konstans II, już bardziej doświadczony wykorzystał zamęt w państwie arabskim do reorganizacji systemu obronnego Bizancjum tworząc pierwowzory temów. Kolejno podjął dwie ekspedycje: przeciwko Słowianom oraz do Armenii. Koniec fitny oznaczał dla cesarstwa ponowne ekspedycje muzułmanów na terytoria Bizancjum. Zbiega się to z wyjazdem cesarza na zachód. Cel tej wyprawy nie jest do końca jasny. Działania Konstansa II w Italii są również zagadkowe. Ze względu na ograniczoną ilość źródeł nie można precyzyjnie określić czego cesarz dokonał na zachodzie. Istotny jest kres panowania Konstansa II. Przyczyny oraz osoby odpowiedzialne za śmierć cesarza nie są do końca znane. Wiadomo, że władca był znienawidzony przez swoich poddanych, co źródła podają jako główną przyczynę morderstwa.Konstans II w świetle źródeł przedstawiany był jako tyran. W istocie należy spojrzeć na działania cesarza z jego perspektywy, nie kierując się percepcją poddanych. W ten sposób można zauważyć cele do jakich dążył Konstans II. Poprzez swoje działania dążył do zachowania jedności Bizancjum oraz do ochrony ziem cesarstwa przed agresją arabską. Rządy jego następcy doskonale pokazują jak ważna była ekspedycja Konstansa II na zachód. Dowodzi to, że cesarz prowadził przemyślaną politykę, mającą wpływ na późniejsze losy Bizancjum.

After death of Heraclius the Byzantium Empire suffered an internal crisis. Competition between two brothers and death of one of them in result caused young Constans II to became Emperor. Until he was underage, he could not take decision on his own to counter the crisis and solve other problems, especially Arabian expansion. Constans II was not able to organise effective defence of the Byzantium which allowed Arabs to conquer Egypt.First decision of the Emperor to counter the crisis was involving in religious policy. He tried to unite the Empire mired in Christological disputes against Arabs invasion. However, his decisions brought opposite effects. One of the biggest theologians of that time, Martin I and Maximos the Confessor, were against his policy. The Emperor fought their resistance using processes. After that he resigned fighting orthodoxy. During this religious struggle, Arabs strengthened their authority over conquered territories. They managed to quickly build fleet which threatened Byzantine domination over Mediterreanean Sea. At first Constans II ignored Muslims actions in that area. He focused on Armenia - the natural ally against Arabs. However, he did not manage to forge bounds between this two countries. He was forced to come back to Constantinople, probably to counter Arabian navy raids. In 655 a battle between Muslim and Byzantium navy took place near coast of Lycia. Imperial forces were defeated. Shortly after, civil war erupted in the Caliphate, which did not allowed Muslims to benefit from this victory. Constans II learned from this battle and used internal conflict between Arabs to reorganize defense of the Empire by creating basics of the themes. Meanwhile he organized two expeditions: one, successful, against Slavs, and the other to Armenia, which resulted in failure. The end of the Fitna meant that Arabs started to raid Byzantium again. It happened the same time the Emperor decided to make and expedition to the West. Aims of his journey are not exactly clear. His actions in Italy are mysterious too. Because of limited sources it is not possible to say precisely what did Constans II achieved. Important thing is the end of his reign. Causes and people responsible for his death are not certain. It is known, that the Emperor was hated by his subjects. Sources claim it was the main reason of his murder.During his times, Constans II was seen as tyrant. In fact we should look at his actions from his perspective. Then we may see his motivations. By his decisions he tried to maintain unity of the Empire and to protect it from Arabian aggression. Reigns of his successors show how important the Emperor's expedition to Italy was. It proves, that Constans II carried on deliberated policy, which had influence later on Empires fate.