Streptococcus agalactiae należący do paciorkowców grupy B, to gatunek bakterii wywołujący zakażenia szczególnie niebezpieczne dla noworodków, jednakże w ostatnich latach znacząco wzrosła liczba zakażeń wywołanych przez te bakterie u pacjentów w podeszłym wieku. W tej grupie pacjentów S. agalactiae stanowi istotny czynnik etiologiczny zakażeń układu moczowego, ponieważ wiele drobnoustrojów ma zdolność do tworzenia biofilmu, który powoduje, że stają się bardziej oporne na mechanizmy układu immunologicznego gospodarza oraz działanie antybiotyków. Celem niniejszej pracy było przeprowadzenie badań pozwalających dokonać charakterystyki właściwości powierzchniowych izolatów GBS, w tym zdolności do tworzenia biofilmu oraz określenie ich lekooporności. Badane szczepy pochodziły z kolekcji własnej Katedry Mikrobiologii UJ CM. W celu zbadania hydrofobowości powierzchni, cechy silnie korelującej ze zdolnościami do tworzenia biofilmu przeprowadzono test agregacji w najniższym stężeniu siarczanu (VI) amonu. Test wykazał, że największy odsetek - 48% izolatów agregowało w najniższym stężeniu równym 1M. Badanie pozwalające ocenić zdolności do produkcji śluzu przeprowadzono testem z czerwienią Kongo. Test ten potwierdził, że wszystkie badane szczepy cechują się silnymi zdolnościami do produkcji śluzu. Metoda probówkowa wg Christensena, mająca na celu zbadanie zdolności przylegania powstałego śluzu do powierzchni sztucznych wykazała, że większość szczepów biorących udział w badaniu nie posiada takich zdolności. Z ilościowej analizy produkcji biofilmu, wykorzystującej test z użyciem fioletu krystalicznego wynika, że 76% zbadanych szczepów wykazywało słabe zdolności do produkcji biofilmu, 19% cechowała umiarkowana produkcja biofilmu, natomiast 5% nie posiadała takich zdolności. W badaniach nad lekoopornością szczepów GBS, wykorzystano metodę dyfuzyjno-krążkową Kirby-Bauer’a z zastosowaniem krążków bibułowych nasączonych erytromycyną i klindamycyną. Wykazano, że 30% populacji izolatów GBS pozostaje oporna na przynajmniej jeden z badanych antybiotyków. U 23% oznaczono fenotyp konstytutywnej oporności kMLSB, zaś u 6% badanych izolatów oznaczono fenotyp oporności indukowanej iMLSB. Jeden szczep cechowała oporność jedynie na klindamycynę. Badania właściwości powierzchniowych, przy zastosowaniu metod fenotypowych wykazały, że niewielki odsetek badanej populacji izolatów GBS ma silne zdolności do tworzenia biofilmu i przylegania do sztucznych tworzyw plastikowych oraz szklanych. Natomiast badanie lekooporności pozwoliło potwierdzić wysoką oporność na antybiotyki stosowane w leczeniu zakażeń powodowanych przez paciorkowce z grupy B. Problem tworzenia biofilmu i związanej z nim wzrastającej lekooporności staje się coraz bardziej powszechny i dlatego niezbędne jest monitorowanie tego zjawiska oraz powzięcie dalszych badań, które pozwolą na poznanie czynników zaangażowanych w jego powstawanie oraz mechanizmy jego tworzenia.

Streptococcus agalactiae, belonging to group B streptococcus, is a species of bacteria that causes infections especially dangerous for infants, however in recent years there was a significant increase in infections caused by these bacteria in elderly. S. Agalactiae is a relevant etiological factor for urinary infections in this group of patients, because many microorganisms have the ability to produce biofilm, which makes them more resistant to hosts’ immune systems’ actions and antibiotic treatment. The objective of this work was to carry out tests allowing to characterise the surface features of GBS isolates, including testing their ability to produce biofilm and their drug resistance. Tested strains came from collection of Jagiellonian University’s Collegium Medicum’s Department of Microbiology. In order to examine the surface hydrophobicity, a feature strongly correlating with the ability to create biofilm, the self-aggregation test was carried out, in the lowest concentration of ammonium sulfate (VI). The test showed that the biggest part, i.e. 48% of isolates aggregated in the lowest concentration of 1M. The test to evaluate the abilities of slime production was carried out with the use of the Congo Red Agar. The test confirmed that all examined strains can be characterised by strong ability to produce slime. Christensen’s test-tube method aiming to examine the adherence of produced slime showed that most of strains taking part in the test do not have the ability to adhere. From the quantitative analysis of biofilm production, involving usage of crystal violet and the measurement of optical density of bacteria adhered to the surface, it emerges that 76% of tested strains shows weak abilities to produce biofilm, 19% - moderate ability to produce biofilm and 5% does not show the ability to produce biofilm at all. In tests for drug resistance of GBS strains, the Disk Diffusion Kirby-Bauer’s method with the use of paper disks soaked in erythromycin and clindamycin was used. It was shown that 30% of the GBS isolates stays resistant to at least one of those antibiotics. 23% was marked with constructive resistance phenotype kMLSB, 6% of examined isolates were marked with induced resistance iMLSB. One of the strains was characterised by resistance to clindamycin only. Tests for surface features, involving the phenotypic methods, showed that only a small proportion of the examined population of GBS isolates has a strong ability to produce biofilm and adhere to synthetic plastic materials and glass materials. However, the drug resistance testing allowed to confirm high resistance to antibiotics used in treatment of infections caused by group B Streptococcus. The problem with biofilm production and growing drug resistance associated with it is becoming more common and it is therefore essential to monitor this phenomenon and perform further tests, which will allow finding out factors involved in biofilm formation and mechanisms of its production.