Andriej Tarkowski w niejednej swojej wypowiedzi dawał do zrozumienia, że jest osobą głęboko wierzącą. Jego dzienniki wypełniają myśli o Bogu, podobnie eseje i fragmenty wywiadów. Co do fundamentalnie religijnego, choć trzeba przyznać – zupełnie dyskretnego charakteru jego filmów, zgodni są wszyscy znawcy jego twórczości. W swoich dziełach Tarkowski nie tylko często przywołuje pojęcie Absolutu, lecz jest ono również odczuwane przez widzów. Jak to było możliwe, aby nie podejmując wprost tej tematyki, filmy Tarkowskiego dawały poczucie istnienia, a nawet ingerencji w nie Boga? Tarkowski miał opracowany swój własny warsztat – pełen technik mających wywołać odpowiednie wrażenie. Swoje filmy tworzył tak, aby dopiero podczas kontaktu z pełnym dziełem, objawiały swój religijny charakter. Znawcom filmów Tarkowskiego wydaje się oczywiste, że rola sztuki w doświadczeniu duchowym może być zasadnicza. Wielu z widzów „Andrieja Rublowa” czy „Nostalgii” odnosi wrażenie, że Tarkowski tak zakroił swoje dzieła, by jako sztuka wpływały na widza, odmieniały go duchowo i dawały impuls do zmiany kierującej w stronę Boga.W tej pracy udowodnimy, że gdy Andriej Tarkowski tworzył film, robił to mając głębokie przekonanie, że sztuka ma moc wywołania doświadczenia religijnego. W niniejszej pracy posługiwać się będziemy tekstami, jakie pozostawił po sobie Andriej Tarkowski – chodzi tu głównie o fragmenty dzienników, eseje i wywiady. Bowiem właśnie w tekstach reżyser zawarł całą swoją myśl, która nas tutaj zajmuje. W drodze wyjątku, w ostatnim rozdziale, zajmiemy się omówieniem ostatniego filmu Tarkowskiego pt. „Ofiarowanie” – będzie to próba udowodnienia, że to, do czego doszliśmy analizując teksty Tarkowskiego, znajduje pokrycie w jego twórczości filmowej. Spróbujemy wtedy wykazać, że myśl Tarkowskiego dotycząca Absolutu jest niezwykle spójna i że jako artysta, Tarkowski trzymał się swoich zasad nie tylko w teorii – poprzez swoje tekstyi eseje, ale i w praktyce – w filmach.W pierwszym rozdziale niniejszej pracy zajmiemy się sprecyzowaniem narzędzi metody badawczej i ocenimy na ile uzasadnione jest utożsamienie samego Tarkowskiego z tym, co pisał. Na przykładzie stosunku reżysera do własnego dzieciństwa zobaczymy w jaki sposób artysta zaprzęga własne doświadczenia do kreowania swoich poglądów w pismach, i ostatecznie – jak czyni je narzędziem sztuki.Rozdział drugi rozpoczniemy od przytoczenia refleksji Tarkowskiego na temat duchowej kondycji ludzkości. Ocenimy, jaką rolę przyznawał reżyser sztuce na mapie duchowej współczesnego człowieka. Przekonamy się, że była to rola fundamentalna. W rozdziale trzecim odniesiemy wypracowane uprzednio wnioski do filmu „Ofiarowanie”. Dzięki temu porównaniu, będziemy mieli możliwość sprawdzenia, czy rola sztuki, jaką Tarkowski określał w swoich rozważaniach pokrywa sięz tym, co reżyser prezentował w swoich filmach.W rozdziale zatytułowanym „Rola sztuki w dążeniu do Absolutu” postaramy się podsumować zebrane dane, aby zweryfikować hipotezę o fundamentalnym znaczeniu sztuki w doświadczeniu duchowym człowieka. Spróbujemy dowiedzieć się również, jak dokładnie zdaniem Tarkowskiego wygląda wpływ sztuki na życie duchowe pojedynczej jednostki – dowiemy się tym samym czy dokonanie postępu duchowego dzięki udziałowi sztuki może stać się udziałem każdego człowieka.Artysta w niezwykły sposób odsłania otaczającą nas rzeczywistość i dzięki swojej wrażliwości ujawnia obecny w niej pierwiastek boski. Jego dzieła reprezentują bardzo silną ostrość widzenia tych składników rzeczywistości zmysłowej, które wydają się pozostawać w bezpośrednim związku z rzeczywistością ponadzmysłową. Analiza tekstów teoretycznych, wyraźnie wskazuje, że Andriej Tarkowski uważał, iż sztuka nie tylko pełni zasadniczą rolę w doświadczeniu duchowym człowieka. Wiara stanowi podwalinę wszelkiej sztuki i prawdziwa sztuka tylko wierze powinna służyć.

Andrei Tarkovsky in his statements hinted that he is a devout believer. His diaries are filled with thoughts of God, as well as his essays and fragments of of interviews. In his works Tarkovsky often evokes not only the concept of the Absolute, but it is also felt by the audience. How was it possible to avoid taking direct this subject, and then give a sense of existence or even interference of God in his films? Tarkovsky had developed his own way - full of techniques to cause the right impression. Only the full-contact with his films, manifested its religious character. For connoisseurs of Tarkovsky's films, it is clear that the role of art in the spiritual experience can be fundamental. Many of the spectators "Andrei Rublev" and "Nostalgia" had the impression that Tarkovsky created his films so that art can influence viewer, change him spiritually and give an impulse to change steering in the direction of God. In this paper we will prove that when Andrei Tarkovsky made his films, he did it with a deep belief that art has the power to cause a religious experience. In this paper, we will use the texts left by Andrei Tarkovsky - these are mostly fragments of journals, essays and interviews. Indeed, in the texts, the director has concluded all his idea, which concerns us here. By way of exception, in the last chapter, we will be discussing the latest Tarkovsky’s movie - "Sacrifice". It will be attempt to prove that, what we got after analyzing texts Tarkovsky's covering in his films. Then we will try to show that the idea of Tarkovsky’s regarding the Absolute is very consistent, and that as an artist, he sticks to his principles, not only in theory, but also in practice - in the movies.