The master thesis presents the transformation, which underwent the artist's concepts and the role it played in Chinese society in the second half of the twentieth century, traced the dynamic development of socialist realism, the artists pursue imposed by the concept of art as a propaganda tool, and the birth of the Chinese avant-garde. Mao Zedong's theme was chosen because it is character-key for understanding the new China. Mao's motive in art is an indicator of some philosophical changes. It was chosen because it reveals like no other sweeping changes in the way of perceiving the world by artists in the late 70's and 80's. The master thesis discusses the works created in the spirit of socialist realism, with those of the early '80s, which gave the image of these changes. Beginning of the 90s is the appearance on the Chinese art scene of the political pop, which is consciously and deliberately used the motives of the aesthetics of socialist realism, especially themes of works related to issues of work and the tradition of the labor movement, including those with representations of Mao. The '90s was a period of fever associated with the figure of Mao, the terror of the Cultural Revolution began to slowly walk away into oblivion, and the Chinese desperately looking for the element assemblage, which would be consolation - a constant in a dynamic and changing society. The way to use the image of Mao today, so different from that of the years of socialist realism, the avant-garde 80s or early 90s is also a testimony to the ongoing changes.

W pracy przedstawiono przemiany, jakim ulegały koncepcje dotyczące artysty oraz roli, jaką pełnił w społeczeństwie chińskim w II połowie XX wieku, prześledzono dynamiczny rozwój socrealizmu, realizowanie narzuconej artystom przez władze koncepcji sztuki jako narzędzia propagandy, oraz narodziny chińskiej awangardy. Wybrano motyw Mao Zedonga, ponieważ stanowi on postać-klucz dla zrozumienia nowych Chin.Motyw Mao w sztuce jest wyznacznikiem pewnych zmian światopoglądowych, został wybrany, ponieważ jak żaden inny ukazuje diametralne zmiany w sposobie postrzegania świata przez artystów na przełomie lat 70-tych oraz 80-tych. W pracy zestawione zostały dzieła tworzone w duchu socrealizmu z tymi z początku lat 80-tych, co dało obraz zachodzących przemian. Początek lat 90-tych to pojawienie się na chińskiej scenie artystycznej nurtu politycznego popu, który świadomie i z premedytacją wykorzystywał motywy zaczerpnięte z estetyki socrealizmu, przede wszystkim tematykę dzieł, związaną z zagadnieniami pracy i tradycji ruchu robotniczego, również te z przedstawieniami Mao. Lata 90-te to okres gorączki związanej z postacią Mao, terror rewolucji kulturalnej powoli zaczął odchodzić w niepamięć, a Chińczycy desperacko poszukiwali elementu scalającego, który byłby ukojeniem – pewną stałą w dynamicznie rozwijającym i zmieniającym się społeczeństwie. Sposób wykorzystywania wizerunku Mao dzisiaj tak różny od tego z lat socrealizmu, awangardy lat 80-tych, czy początku lat 90-tych również jest świadectwem zachodzących zmian.