Niniejszy artykuł skupia się na politycznym akceleracjonizmie—idei proponującej by użyć kapitalizm przeciwko niemu samemu, albo przez przyspieszenie go jako pewnej całości, popchnięcie go do jego granic, a nawet jeszcze dalej aż upadnie, albo przez przejmowanie niektórych jego elementów bądź tendencji na rzecz realizacji alternatywnych, emancypacyjnych celów. Analizuje się tu dwie istotne wersje tej idei—Benjamina Noysa oraz Nicka Srniceka i Alexa Williamsa—z perspektywy następującego pytania: Czy polityczny akceleracjonizm jest podobny do niektórych wcześniejszych osiągnięć lewicowej myśli krytycznej, w tym sensie, że oferuje nowe podejście do prawa, albo, jeśli nie zawiera jakiegokolwiek jasno wyrażonego oryginalnego ujęcia prawa, umożliwia zrekonstruowanie na swojej podstawie nowatorskiej i świeżej konceptualizacji prawa? Zgodnie z konkluzją artykułu, na razie polityczny akceleracjonizm nie oferuje oryginalnego podejścia do prawa, a perspektywy na prawo możliwe do zrekonstruowania na jego podstawie przypominają podstawowe marksistowskie ujęcia prawa.

This article focuses on political accelerationism—an idea that proposes to use capitalism against itself either by making it as a whole go even faster, pushing it to its limits and beyond until it collapses, or by appropriating some of its elements or tendencies for alternative, emancipatory purposes. It analyses two significant versions of this idea—that of Benjamin Noys and that of Nick Srnicek and Alex Williams—from the perspective of the following question: Is political accelerationism similar to certain previous developments in left critical thought in that it offers a new approach to law or, if it does not contain any explicitly expressed original take on law, enables a novel and fresh conceptualisation of law to be drawn from it? The article concludes that so far political accelerationism does not offer an original approach to law and that any perspectives on law that can be drawn from this idea are reminiscent of basic Marxist approaches to law.