Autorka stara się w swym artykule uchwycić przemiany, jakie dokonują się w ostatnich latach w religijnym kinie artystycznym. Szereg twórców odnawia tę formułę, lecz w znaczący sposób zmienia akcenty –poprzez podkreślenie ciała jako nieodzownego medium duchowości. W ten sposób dominującą metakategorią staje się doświadczenie. Za jego pomocą oraz korzystając z religijnie ukierunkowanej fenomenologii filmu Stańczyk wyróżnia trzy podstawowe odmiany: kino kontemplacyjne, kino epifaniczne oraz kino ekstatyczne. Te nowe formuły zostały umiejscowione na tle szerszych przemian w humanistyce związanych przede wszystkim ze zwrotem afektywnym.