W Carycy Katarzynie (Teatr im. Stefana Żeromskiego w Kielcach, prem.: 13.04.2013) Wiktora Rubina i Jolanty Janiczak narracja historyczna o Katarzynie II stanowi pretekst do refleksji nad cielesnością i seksualnością uwikłaną w sieć politycznych znaczeń. Spektakl prowadzony jest z perspektywy tytułowej bohaterki, formułującej własny język i poddającej refleksji swoją cielesność. Autorka krytykuje niekonsekwencję twórców, którzy w zakończeniu oddają głos bohaterowi męskiemu, a dramaturgię spektaklu (budowanego na fragmentarycznej, osobistej historii carycy) opierają ostatecznie na chronologii zdarzeń - od objęcia tronu przez carycę do decyzji o rozbiorze Polski. Odautorska interpretacja życiorysu carycy według Janiczak staje się tym samym "elementem tradycyjnych mechanizmów historycyzujących".

In Catherine the Empress (Stefan Żeromski Theater in Kielce, premiere: 13.04.2013) by Wiktor Rubin and Jolanta Janiczak, the story of Catherine the Great is a pretext for reflecting upon physicality and sexuality woven in a web of political significance. The play is told from the perspective of the titular protagonist, formulating her own language and considering her own physicality. The author criticizes the creators' inconsistency in giving the floor to the male protagonist at the conclusion, and the dramaturgy of the play (built on the fragmentary personal history of the Empress) for ultimately being based on the chronology of events - from the Empress's seizure of the throne to the decision to partition Poland. This novel interpretation of the Empress's life, according to Janiczak, thus becomes "a component of the traditional mechanisms of history".