Dzienniki pandemiczne są pokłosiem konkursu literackiego ogłoszonego przez Instytut Literatury i dokumentują, jak autorzy radzą sobie ze wstrząsem, który został wywołany przez pandemię COVID-19 i towarzyszące jej zagrożenia oraz ograniczenia aktywności. Nadejście pandemii stało się punktem zwrotnym w życiu autorów. Wymusiło zmianę stylu życia, zwyczajów, systemów wartości, emocji, relacji z innymi ludźmi. Autorzy dzienników poświęcają wiele uwagi śmierci. Zaczynają dostrzegać swoje dotychczasowe ignorowanie faktu, że ludzie umierają każdego dnia. W dziennikach powtarza się kilka sposobów radzenia sobie ze strachem o siebie i bliskich. Jedni zwracają się do opatrzności Bożej. Inni, mniej lub bardziej konsekwentnie, ograniczają styczność z otoczeniem. Szczęśliwie tylko nieliczni autorzy doświadczyli ekstremalnego kryzysu emocjonalnego albo otarli się o jego granicę. Stan pandemii jest swoistym ćwiczeniem duchowym, które muszą przejść twórcy dzienników oraz autorzy tej książki. Na co dzień doświadczają codzienności trochę bezwiednie, podobnie jak oddychają bez zwracania na to uwagi. Natomiast nadzwyczajny stan pandemii sprawia, że trzeba się na nowo nauczyć świata i jakoś sobie poradzić z dezorientacją witalną. Pandemia oraz idące z nią w parze niedogodności każą autorom na nowo zdefiniować swoje miejsce w strukturze dystansów społecznych. Autorzy piszą między innymi o pogarszaniu się sytuacji ekonomicznej własnej oraz najbliższych osób. Zauważają również, że poszczególne warstwy społeczne nierówno doświadczają kryzysu pandemicznego. Praca zdalna jest znakiem firmowym pandemii. Jedni podchodzą do niej sceptycznie, natomiast dla innych jest to doskonałe rozwiązanie. Zmienia się przestrzeń międzyludzka, w której żyją autorzy dzienników. Z jednej strony pandemia przyspieszyła proces wypierania styczności i interakcji bezpośrednich przez kontakty na odległość. Z drugiej natomiast - obnażyła dyskomfort i ślepe uliczki towarzyszące temu trendowi. Uaktywniła potrzebę pielęgnowania więzi nasyconych emocjami i wartościami.

Pandemic diaries are the aftermath of a literary competition announced by the Institute of Literature. The diaries document how the authors dealt with the shock from the COVID 19 pandemic, as well as the accompanying threats and activity constraints. The advent of the pandemic marked a turning point in the lives of the authors. It forced a change in lifestyle, habits, value systems, emotions, relationships with other people. The authors of the diaries devote much attention to death. They are starting to see that they have so far ignored the fact that people die every day. Several ways of dealing with fear for yourself and your loved ones are repeated in the diaries. Some turn to God's providence. Others, more or less consistently, limit contact with the environment. Fortunately, only a handful of authors have experienced an extreme emotional crisis. The state of the pandemic is a spiritual exercise that authors of diaries and the authors of this book must undergo. Up to now they experienced everyday life a little unknowingly, just as they breathe without paying attention to this life activity. The extraordinary state of the pandemic makes it necessary to re-learn the world and somehow deal with a vital disorientation. The pandemic and the inconveniences that go with it make the authors also redefine their place in the structure of social distances. The authors write about the deterioration of their economic situation and their loved ones. They also note that different social strata experience the pandemic crisis unevenly. Remote work is special sign of the pandemic. Some people are skeptical about it, while for others it is an excellent solution. The interpersonal space in which the authors of diaries live is changing. On the one hand, the pandemic accelerated the process of replacement of direct interaction by distance contacts. On the other hand, it activated the need to cultivate bonds saturated with emotions and values.