Artykuł przedstawia analizę rozważań Johna Fortescue poświęconych genezie wspólnoty politycznej, w których myśliciel ten wyznaczał główny kierunek angielskiego konstytucjonalizmu późnych wieków średnich, a w każdym razie ustalał treść koncepcji na zawsze złączonej z jego imieniem: dominium politicum et regale, władania opartego na prawie politycznym, które wyraża chcenie ludu lub wspólnoty. Korzystając z ustaleń Arystotelesa, Cycerona oraz świętych Augustyna i Tomasza Fortescue twierdził bowiem, że lud nie stanowi ciała póki nie posiada głowy. Gdy jego „rozumne chcenie” domaga się przekształcenia w ciało polityczne (corpus politicum), musi się pojawić jedna osoba rządząca ciałem, zwana zwykle królem, która „wyrasta” z powstającej całości, jak głowa wyrasta z „chcącego się rozumnie rozwijać” każdego innego organizmu lub jak serce, które jest przyczyną sprawczą jego poruszeń i wzrostu. Fortescue odchodził od myślenia w kategoriach właściwych wiekom średnim i wprowadzał kategorie nowe, które stały się charakterystyczne dla kolejnych wieków.