Idąc za wskazówkami autora Retoryki do Herenniusza i Kwintyliana, Pliniusz Młodszy stosuje antonomazję zarówno, by ganić, jak i chwalić. Do władców panujących przed Trajanem niemal zawsze odnosi się sceptycznie, czego poniekąd wymagano od autora panegiryku cesarskiego. Z upodobaniem sięga wtedy po antonomazję, by nadać wypowiedzi aluzyjnego tonu i nie przywoływać imion cesarzy takich, jak skazany na damnatio memoriae Domicjan. Dzięki umiejętnie dobranym antonomazjom Pliniusz może podkreślić swój polemiczny stosunek do znienawidzonych tyranów. Rzadziej występują antonomazje w stosunku do "dobrych" władców: Nerwy i Trajana; najczęściej w formie czcigodnych tytułów, czasami przypominają o ich dokonaniach. W Panegiryku spotykamy również antonomazje z użyciem zaimka aliquis, alius; przypisane ich konkretnym osobom nastręcza więcej trudności. Zamiarem autora Panegiryku było nadanie im ogólniejszego charakteru i pozostawienie odbiorcom swobody interpretacji.