Rozpowszechniona w Indiach makaroniczna forma języka znana jako hinglisz (ang. Hinglish) stanowi zjawisko fascynujące nie tylko językoznawców czy socjolingwistów, ale także socjologów, antropologów kultury i medioznawców. Wprowadzony do przestrzeni publicznej przed półwieczem w plotkarskich felietonach, zamieszczanych przez Śobhę De w czasopiśmie filmowym „Stardust”, hinglisz szybko i skutecznie opanował takie dziedziny życia, jak mass media, kino, reklama czy szeroko rozumiana popkultura. W ostatnich latach hinglisz coraz częściej staje się też medium literackim – częściowo jako środek wyrazu artystycznego, częściowo zaś w odpowiedzi na społeczne zapotrzebowanie na teksty niekoniecznie aspirujące do miana literatury wysokiej, natomiast trafiające w gusta czytelników dzięki poruszanej w nich, dobrze znanej z codziennego życia tematyce oraz potocznemu, prostemu i łatwemu do zrozumienia stylowi wypowiedzi. Celem artykułu jest próba odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób literatura indyjska reaguje na społeczno-językowy fenomen, jakim jest hinglisz, a także przedstawienie przyczyn powstania tego zjawiska, jego rozwoju i skali