W 1939 roku Polska została zaatakowana dwukrotnie, 1 września przez nazistowskie Niemcy i 17 września przez komunistyczny Związek Radziecki. Wobec tych dwóch wydarzeń Włochy przyjęły stanowisko wynikające z przynależności do Paktu Stalowego, utrzymując z jednej strony ścisły sojusz z nazistowskimi Niemcami, a z drugiej strony usiłując uniknąć bezpośredniego udziału w nieuchronnej wojnie i próbując przekonać Polskę do przyjęcia niemieckich żądań. Prowadząc tę politykę w stosunku do rządu polskiego, Mussolini i minister spraw zagranicznych Ciano nie poinformowali Warszawy o groźbie podpisania umowy nazistowsko-sowieckiej, podpisanej następnie przez Ribbentropa i Mołotowa, o czym dowiedzieli się już 11 sierpnia 1939 roku, ani, już po jej podpisaniu, o jej zawartości, o czym z kolei Rzym został poinformowany przez swoich dyplomatów w Berlinie i w Moskwie znacznie przed 17 września 1939 r. Chociaż pakt Ribbentrop-Mołotow został natychmiast odebrany we włoskich środowiskach politycznych i dyplomatycznych jako faktyczny rozbiór Polski, od Niemiec nie zażądano żadnych wyjaśnień, ani też nie podjęto żadnych działań, ograniczając się do głosów oburzenia i obaw o losy Polski.Kiedy doszło do realizacji postanowień paktu niemiecko-sowieckiego i do samej napaści sowieckiej na Polskę, o czym uprzedzona była przecież włoska dyplomacja, Mussolini i przede wszystkim Ciano, stwierdzili natychmiast, że brak Polski na mapie Europy pociąga za sobą dotkliwe następstwa. Polska rozumiana była przez nich jako kraj będący przedmurzem chrześcijaństwa i barierą dla sowieckiej i bolszewickiej ekspansji w sercu Europy Środkowej oraz w kierunku Europy bałkańskiej, uważanej za fundamentalną z punktu widzenia interesów faszystowskich Włoch. Z tego powodu Mussolini manifestował duże zrozumienie dla losu Polski, a nawet zgłaszał potrzebę stworzenia polskiego państwa buforowego. W tym czasie, w następstwie nowej umowy pomiędzy nazistowskimi Niemcami a sowiecką Rosją z 28 września 1939 roku, a stanowiącej rozwinięcie paktu z 23 sierpnia, został ostatecznie przypieczętowany nowy rozbiór Polski, a utrzymanie szczątkowego państwa polskiego sugerowane przez Mussoliniego i rozważane przez Hitlera (przy bezwzględnym sprzeciwie Stalina) zostało definitywnie zarzucone przez Niemcy. Napaść sowiecka na Polskę i przyłączenie jej wschodnich obszarów do Związku Radzieckiego wywołało powszechne oburzenie we Włoszech, zwłaszcza w środowiskach faszystowskich i katolickich. W prasie pojawiły się liczne artykuły prasowe wyrażające sympatię dla Polski. Wszystko to wywołało tylko czasowe i ograniczone pogorszenie stosunków z Niemcami, nie wnosząc w zasadzie ważniejszych zmian do polityki zagranicznej faszystowskiego rządu