Cielesność kina stała się znaczącym fenomenem w perspektywie namysłu antropologii filozoficznej. Wydaje się, że kinowe rozpoznania ludzkiej zewnętrzności nie mają granic, co jest znaczące dla doświadczania i myślenia sprawy człowieka w ogóle. Kino jednak, wbrew oczywistej sugestii, nie spełnia się w obrazowym dyskursie miłosnym, lecz poprzez zdolność transcendencji czasoprzestrzennego kontinuum; przede wszystkim ukazuje tajemnicę czasowości ciała. Stąd bierze się filmowa fascynacja egzystencjalnymi granicami wyznaczanymi cielesną temporalnością. Wpłynęła ona także nie tylko na doświadczenie własnego ciała, ale i na sam sposób myślenia, na ideologiczną kreację rzeczywistości. Ludzka materialność stała się swoistą odpowiedzią na ideową pustkę, którą zrodziła druga połowa XX w. Dlatego zapamiętanie w ciele samo w sobie stało się podstawowym rysem współczesności, choć głębszy namysł antropologiczny musi zauważać w nim oczywistą niewystarczalność.

The physicality of cinema has become a significant phenomenon in the perspective of philosophical anthropology. It seems that the cinematic diagnosis of human externality has no boundaries, which is significant for the experience and thought of human affairs in general. Cinema however, in spite of the obvious suggestion, does not fulfil itself in picture bound love discourse, but through the ability of transcending the space-time continuum; above all it reveals the mystery of temporality of the body. Hence the film fascination with existential boundaries determined by bodily temporality. It influences not only the way one experiences one's body, but also one's way of thinking, and ideological creation of reality. Human materiality has become a kind of response to the ideological vacuum that the second half of the twentieth century gave birth to. That is why the body remembering in itself became a basic element of modernity, although a deeper anthropological thought must note in it an obvious inadequacy.